Van West naar Oost. Vanaf Adelaide richting Melbourne. Deel 4.

Ons laatste stukje in Australië.

Vrijdag 21 september. Via Lismore rijden we richting Camperdown. Je merkt onderweg dat de lente vordert en dat is te merken aan het vele jonge groene blad aan de bomen en menige struik die al bloem draagt. Toen we in Ballarat wegreden waren ongeveer de eerst 50 kilometer bebost en erg heuvelachtig met veel bochtenwerk. Een prachtige streek met glooiende gladde heuvels zonder rotsen en volop groen. Daarna werden de heuvels vlakker met minder bomen maar nog steeds erg veel groene lange uitgestrekte weilanden. Met de bekende honderden schapen en runderen. Ook zagen we hier voor het eerst vee-tunnels onder de weg door, zoals we die al eerder in Nieuw Zeeland gezien hadden. Vanuit de uitgestrekte weilanden worden de koeien opgedreven naar de boerderij om gemolken te worden en dan gaan ze niet over de weg maar door een tunnel die daarvoor onder de weg door is aangelegd. Een bijzonder gezicht al die honderden koeien die aan de ene kant van de weg verdwijnen en aan de andere kant weer bovengronds komen en naar de boerderij lopen. Na het plaatsje Cobden weer prachtige diepe en glooiende dalen. Op de hoogste punten was goed te zien hoe de hele streek was opgedeeld in grote groene en gele vlakken die gescheiden werden door lange rechte rijen pijnbomen en struiken van enkele honderden meters lang. En dat met de zon erop, een prachtig zicht. Uiteindelijk in Warrnambool op een camping aangekomen dicht bij de zee. Van een rustige en ontspannende avond genoten na een dag lang binnendoor rijden. Zaterdag 22 september. We gaan vandaag beginnen aan de route over de Great Ocean Road. Maar voordat we daarvoor op pad gingen toch eerst nog even naar de kust gereden. Er waaide een erg harde Zuidwesten wind waardoor de golven al ver in zee een flinke hoogte bereikten en met grote lange schuimkoppen oversloegen. Dan zie je ook, wanneer zo’n lange golf de kust bereikt hoe hoog ze zijn en welk een kracht water dan heeft. De Great Ocean Road is een lange weg tussen Torqay, net onder Melbourne en Warrnambool. Slingerend, rijzend en dalend met flinke hoogteverschillen en vlak langs de kust. Op sommige stukken door stukjes vallei maar het merendeel van de weg is uitgehouwen in de rotsen. En dat is te merken ook. Op erg veel plaatsen zijn langs de hellingen grote stalen netten aangebracht om vallend gesteente van de weg te houden. Onderweg kwamen we op veel plaatsen wegwerkzaamheden tegen waar stukken van bruggen vernieuwd werden of waar nieuwe netten en bedekkingen van de rotsen aangebracht werden. Dat was nodig ook want er lagen veel kleine en grotere rotsblokken langs de weg die vanaf de bergwand naar beneden gekomen waren. Door de vele regens slijt het zand uit de rotswanden met als gevolg dat hele stukken rots loskomen en op de weg terecht komen. Op de minder steile plaatsen werden grote matten van een soort jute tegen de wand aangebracht waarop dan grassen en planten kunnen groeien die door hun wortelvorming in de rotsbodem dan verder erosie vertragen. We hebben diverse bijzondere uitkijkpunten bezocht. De Bay of Islands, London Bridge, Loch Ard Gorge, Twelve Apostels etc. Het zijn indruk wekkende stukken kust waar door de eeuwen heen hele stukken van de limestone rotsen zijn weggeslepen door het voortdurende beuken van de golven op de kust. Daardoor zijn opvallende rotspartijen in zee ontstaan die ieder hun eigen benaming gekregen hebben. Zo is het punt van de Twelve Apostels een unieke toeristische attractie waar we hele horden japanners tegen kwamen die er met bussen heen gebracht waren. De naam komt van het feit dat er in het begin twaalf grote rotsformaties in de vorm van kolommen in zee stonden. Enkelen daarvan zijn onder aan de voet door het beukende water inmiddels zover uitgeslepen dat ze omgevallen zijn en in zee verdwenen zijn. Op dit moment hebben wij er nog 6 en een stompje kunnen tellen. Op een van deze stukken slingerende weg zat opeens midden op de weg een koala die ons aankeek alsof hij zich afvroeg waar wij nu weer vandaan kwamen. De weg is daar niet echt geschikt om te stoppen. Wij konden hem ontwijken en we hopen dat andere automobilisten die na ons daar passeerden dat ook gelukt is. Ons doel voor vandaag was het plaatsje Lorne, volgens de kaart en wat wij nog van onze vorige trip wisten, een klein onaantrekkelijk plaatsje pal aan het water. Onderweg waren we al enkele plaatjes tegen gekomen die inmiddels flink groter geworden waren door de bouw van vele villa-achtige woningen pal langs de kust of iets meer naar het binnenland. Kennelijk een aantrekkelijke locatie voor de stedelingen om buitenaf te gaan wonen. In Lorne troffen we hetzelfde aan. De plaats was enorm gegroeid, had een heuse boulevard met allerlei winkels, restaurants en hotels. Voordat we uiteindelijk de camping gevonden hadden kregen we opnieuw een leuke verrassing mee. Op een van de kleine parkeerplaatsen waar publieke toiletten staan zat een groepje grote geelkuifkaketoes bij elkaar. En daar tussenin zat een vrouw die met een stukje brood kennelijk aantrekkelijk genoeg was voor die vogels om er vlak bij te gaan zitten en kleine stukjes brood mee te pikken. We hebben dat op film vastgelegd. Toen zij ons zag komen stond ze op en gaf ons het restant van haar stuk brood zodat wij die vogels even aan ons konden binden. Toen ik daar bij ging zitten bleven die kaketoes ook zitten en kwamen heel voorzichtig stukjes brood uit de hand aanpakken. En tot mijn verrassing was er eentje zo brutaal dat hij langs mijn trui omhoog klauterde en op mijn schouder ging zitten. Ook daar bleef hij zitten en knabbelde van het stukje brood dat hij in een pootje vast hield. Voor mij de allereerste keer dat ik een grote geelkuif kaketoe in de vrije natuur op mijn schouder heb gehad. In een volière en onderweg hebben we er genoeg gezien maar zo dichtbij nog niet eerder. Zondag 23 september. Vanuit Lorne heb ik zelf weer voor het eerst gereden naar Melbourne. Het laatste stukje Great Ocean Road en toen via Torqay en Geelong dwars door het centrum van de stad naar het noordelijke stadsdeel Coburg waar we een plaats op een camping geboekt hebben voor onze laatste 4 dagen in Australië. Ook nu weer onderweg veel wegwerkzaamheden. Dit laatste of eerste deel van de Great Ocean Road, net zo je het wilt noemen, gaat voor het overgrote deel pal langs de rotswanden aan de ene kant en de zee aan de andere kant van de weg. Aan de zeezijde ligt de weg op sommige plaatsen op een hoogte van zo’n 40 tot 50 meter en op andere plaatsen raakt de zee bijna de weg. Ook dit deel is weer een weg met vele bochten en grote hoogteverschillen. En ’s-Avonds bij een Italiaans restaurant dicht bij de camping hebben we lekker gegeten. Maandag 24 september. Met de bus en de trein naar het centrum van Melbourne gegaan en bij Flinders station in het hart van de stad uitgestapt. In de stad de bekende plekken bezocht zoals het stadsmuseum, de St. Pauls Kathedraal, Chinatown en Federation Square, in het erg moderne stadshart. In het stadsmuseum was een bijzonder kleine expositie opgezet van een kunstenaar die zijn hele leven gewijd had aan de achtergronden en cultuur van de Aboriginals. En dat met enkele voorwerpen uitbeeldde. Ik snapte er niks van maar dat ligt waarschijnlijk meer aan mij dan aan de kunstenaar. Op Federation Square dit jaar geen openlucht artiesten. Het was daar kennelijk nog te koud voor. Aan het aantal aanwezige toerristen hoeft het anders niet te liggen. Dat waren er duizenden. Wat dan wel weer een goed ding is van de stad is dat er overal door de stad zogenaamde stadsgidsen te vinden zijn. Mensen van alle leeftijden in opvallende rode jassen die je als vrijwilliger – ook met behulp van een IPad – over alles kunnen inlichten. Prima idee en een waar veel gebruik van wordt gemaakt. St.Pauls Cathedral is en blijft een uniek stukje historie in de stad. Al wordt die toch wel erg grote Kathedraal langzaamaan een klein gebouw, zo ingeklemd tussen al die wolkenkrabbers. Chinatown is zoals in elke grote stad een aaneenschakeling van kleine eettentjes en winkeltjes. En je verstaat er niemand. Het is een en al Chinees wat je hoort. Althans zo klonk het wel. Al met al een leuke dag gehad in een erg drukke stad. En met de tram en de bus weer terug naar “huis”. Trams rijden hier tot in alle uithoeken van de stad en midden in de straten waar ook de auto’s rijden. En haltes liggen midden op straat met wachtplaatsen langs de weg. En wanneer de tram dan stopt kun je links passeren maar dat is uit den boze. Wanneer de deuren opengaan komt er aan de zijkant een rood bordje naar buiten met de afbeelding van een voetganger en het woordje stop. En iedereen geeft dan de in- en uitstappende passagiers de gelegenheid om dat ook veilig te doen. Voor deze stad heel normaal, maar voor ons toch weer een bijzonder iets. Wij maken dat niet dagelijks mee. Dinsdag 25 september. Omdat we gisteren er niet aan toe gekomen zijn om langs de Yarra River te wandelen die dwars door de stad stroomt en pal achter het centraal gelegen Flinders station ligt, zijn we vandaag met de camper terug de stad in gereden. Met de bedoeling om bij het park aan de rivier te lunchen en daar een stukje langs te wandelen. Maar daar kwamen we van een koude kermis thuis. Stikdruk, alleen al om er te komen was een opgave. Overal wegomleidingen en alle parkeerruimte die er was die was overbezet. Daarom op onze schreden teruggekeerd naar de camping in het noorden van de stad. En toen waren we inmiddels drie uren verder. Veel gezien en gereden maar anders dan gedacht. ’s-Middags een bezoek gebracht aan een fysio therapeut om wat oefeningen te vragen zodat ik wat beter kan gaan lopen. Ook daar kreeg ik ontnuchterend nieuws. Het gaat harstikke goed met mijn been, ondanks de zwelling door ophopend vocht maar dat hoort er bij. Wel dagelijks een flight sock gaan dragen. Dat is een erg strakke sok die je als een kniekous draagt en die erg strak zit zodat het vocht boven de knie wordt afgevoerd. En de ontnuchterende mededeling dat het nog wel tot Kerstmis kan duren voordat ik weer normaal zal kunnen lopen met volledig en normaal gebruik van mijn kuitspieren. Wel enkele oefeningen meegekregen. Geen verbeteringen op korte termijn dus, wel vooruitgang per week ongeveer maar wel een been dat goed aan het herstellen is en waar ik weer – kalm aan – mee kan lopen en autorijden. Een hele vooruitgang en geruststelling al met al. Woensdag 26 september. We gaan een rustige dag op de camping houden. Auto schoonmaken van binnen en van buiten, site bijwerken, updates bijwerken op de IPads, laatste kleine boodschappen doen en dat soort zaken. En ons voor bereiden op de dag van morgen wanneer we de camper gaan inleveren en op het vliegtuig stappen naar Nieuw Zeeland. Hoe dat gegaan is en wat we daarna gaan doen horen jullie volgende keer weer. Geniet van dit laatste verhaal en de foto’s uit Australië net zoals wij van de hele reis genoten hebben en tot het volgende stukje tekst maar dan vanuit Nieuw-Zeeland.