Van West naar Oost. Vanaf Adelaide richting Melbourne. Deel 3.

We gaan maar weer verder waar we de laatste keer gebleven waren. Dat leest het makkelijkst en is voor mij het eenvoudigst om mee door te gaan. En het is al weer een tijdje geleden dat ik de site bij kon werken.

Wat laat misschien om het te melden maar wanneer je de site bekijkt kun je de vele foto’s ook beter bekijken door er een keertje op te klikken. Dan komen alle andere foto's ook in beeld en kun je onderaan naar eerdere groepen foto's gaan.En bij de kaart kun je door flink inzoomen en centreren zien waar we zoal door Australië gereden hebben. Bij de oranje vlakjes die daar bij de diverse plaatsen staan kun je de foto's bekijken die daar genomen zijn, door op dat vlakje te klikken. Bij het bekijken van de filmpjes moet je geduld opbrengen want het kost tijd voordat die geladen zijn. Maar ze komen wel helemaal in beeld hoor.

Woensdag 12 september.

Vanmorgen eerst het centrum van Hamilton ingereden en naar de botanische tuin gegaan. Een klein maar goed onderhouden park dat in 1860 is gebouwd door de zoon van een Engelse tuinman die er een enorme variatie aan kolossale bomen en oude struiken heeft geplant. Middenin staat een rotonda of kiosk zoals dat bij ons genoemd wordt, waar op het podium door groepen hun muziek, zang of toneelspel ten gehore gebracht kan worden. Aan de rand van het park ook een oude ietwat vervallen volière waar vanwege onderhoudswerk nu geen vogels in zaten. Wel liepen er een aantal mannelijke pauwen rond met hun prachtige verenkleed en dito staartveren. Het is een verademing zo’n park pal tegen het drukke stadshart met zijn supermarkten en winkels.

Vandaaruit een stukje teruggereden in de richting van waar we gisteren gekomen zijn en de Nigretta watervallen bezocht. Een van de vele watervallen maar iedere keer is het weer fascinerend om te zien hoe al dat water zijn weg weet te vinden in de loop van het land en dan een tiental meters naar beneden klettert. We zijn voorzichtig langs  een trap met wel honderd treden naar beneden naar de rivier gegaan om de waterval van dichterbij te kunnen bekijken. Het ging me gelukkig goed af. Op de parkeerplaats bij die waterval op ons gemakkie geluncht en daarna verderop een stuk rondgetoerd en de streek bekeken. Ook hier weer prachtige groene en gele vlakken in een licht glooiend en soms akelig vlak landschap dat iedere keer toch weer even anders is. Dat is tenslotte ook wat we willen zien en om die variatie te zien zijn we aan deze reis begonnen.  

In deze hoek van Victoria zijn ook veel wijngaarden gevestigd met hier vooral de Shiraz wijnen. Terwijl wij eerder in de Clare en Barossa Valley zagen dat daar vooral Cabernet en Merlot wijnen gemaakt werden. Niet dat ons dat zoveel zegt maar voor de wijnkenners zal dit wel meer betekenis hebben.

En wat ons het hele stuk tussen Naracoorte en hier wel opviel waren de erge grote en oude bomen die overal langs de wegen en in de velden stonden. Allemaal gumtrees van enkele jaren tot honderden jaren oud. Vergeleken met de Bilston’s tree allemaal redelijk klein maar imposant om langs de weg bomen te zien van 20 tot 25 meter hoog en dan met een knoestige stam met een diameter van twee tot drie meter. Prachtig.  

Donderdag 13 september.

Zoals bedoeld zijn we vandaag de Grampians in gereden. Een erg heuvelachtig gebied dat tot wel 600 meter hoog gaat met middenin een dal met het plaatsje Halls Gap.

Voordat we dat heuvelgebied inreden eerst in het plaatsje Dunkeld een bakkie koffie gedaan. Langs de weg in de heuvels stonden links en rechts struiken en bomen met geurige gele mimosabolletjes. Een prachtig zicht al die gele bloemen langs de weg. We herinneren ons dat we hier in 2007 heel even zijn geweest en toen genoten hebben van de kleinschaligheid van het dorp met een oude bakkerij / snoepwinkel, een camping en enkele motels. Het park in het midden was toen een groot grasveld waarop veel kangoeroes lagen te zonnen met daar tussenin en verspreid over het grasveld een enorme grote groep naaktoog kaketoes, die allemaal aan de haal gingen toen we dichterbij kwamen. En in de struiken bij dat grasveld een enorm gepiep van de miljoenen krekels. Er was nu echter geen krekel  te horen. Waarschijnlijk nog net iets te vroeg in het voorjaar.

Over het voorjaar gesproken. De vele vogels die we hier zien laten niet alleen door hun gedrag en aantallen zien dat het voorjaar wordt maar ook door het feit dat ze allemaal prachtig in een volledig verenkleed zijn gestoken dat er perfect uitziet. De mannetjes moeten de vrouwtjes tenslotte op hun mooist het hof maken.

Toen we deze keer het dal binnen reden zagen we overal nieuwe motels en campings en was het een drukte van jewelste. Meerdere campings, een volledig vernieuwd dorpshart met een groots opgezet informatiecentrum, een garage met bezinepomp een supermarkt en enkele winkeltjes.  We konden de oude bakkerij gelukkig nog wel vinden maar die lag nu enigszins aan de rand van het centrum. We hebben bij het park een bammetje gegeten en het grasveld met de kangoeroes en kaketoes gezocht maar dat was nu gedeeltelijk een camping en een zwembad. Een klein stuk grasveld was nog over maar daar stonden kleine tentjes als van een groep verkenners.

Net buiten het dorp lag nu een soort kinderboerderij waar enkele kangoeroes aangeraakt konden worden.

Ons idee van een leuk klein toeristenplekje viel met een grote plons in het water. Voor ons; Niet leuk meer.

Een stuk buiten het dorp zagen we in een weiland, zo’n 300 meter vanaf de weg een grote groep kangoeroes, Emu’s en naaktoog kaketoes met daartussen enkele Rose’s. En tot onze verrassing in een boom een paartje Kookaburra’s.

Vanuit Halls Gap naar het noordoosten gereden en via Stawell naar Ararat gegaan waar we op een kleine camping een plekje voor de nacht gevonden hebben.

Vrijdag 14 september.

Vanuit Ararat zijn we, na eerst maar weer eens getankt te hebben via Navarra en St. Arnaud ongeveer 175 km noordelijker naar Swan Hill gereden. En onderweg werd het almaar warmer. We vertrokken vanuit Ararat bij een temperatuur van 14 graden en toen we in Swan Hill waren aangekomen was het erg zonnig geworden en 26 graden.

Onderweg waren we nog enkele groepen Rose’s en geelkuif kaketoes tegen gekomen. Kennelijk allemaal jonge vogels die nu nog in groepen bij elkaar blijven. Ook langs de weg weer langgerekte felgele koolzaadvelden en enorme groene vlaktes met jonge graanplanten. Op meerdere plekken vlak langs de spoorlijn grote graansilo’s.

Dan moesten we onderweg op de doorgaande hoofdweg plotseling stoppen. Er was een grote kudde schapen de weg aan het oversteken en net als bij zwaar vervoer waren hier ter beveiliging auto’s bij met oranje knipperlampen. Toen een groot deel van de kudde overgestoken was bleef echter een klein deel van enkele tientallen schapen aan de verkeerde kant van de weg achter en gingen enkele auto’s al weer rijden. Toen wij stopten liet een chauffeur van een van de begeleidende auto’s een hond uit de auto gaan en die ging de rest van de groep opjagen en liet ze prima de weg oversteken. Prachtig om te zien dat zo’n hond alleen al met handgebaren van zijn baas precies weet wat hij moet doen en het dan ook nog eens perfect uitvoert.

Aan het eind van de middag lekker buiten de camper onze stoeltjes voor het eerst opgezet en in het zonnetje een wijntje genuttigd. Een heel verschil met de temperaturen van de afgelopen week. Gewoon lekker warm weer hier.

Zaterdag 15 september.

Vannacht voor het eerst echte koude gehad. Vanmorgen om 07.15 uur gaf de weermeter op de telefoon een temperatuur aan van -1 Celsius. Bij ons ontbijt hebben we toch maar even de heater aangehad. En heb ik besloten om mijn boot uit te gaan doen en om te zetten naar mijn hoge bergschoen om te proberen om weer “gewoon” te gaan lopen. We gaan wel zien hoe dat de komende dagen zal gaan.

Tegen de tijd dat we op pad gingen was het inmiddels weer 12 graden. Buiten in het zonnetje over de stoeltjes de handdoeken te drogen gehangen en die waren een uur later ook weer helemaal droog. Dus geen natte handdoeken overdag in de camper. Wel zo fijn trouwens.

In een rechte lijn vanuit Swan Hill naar Echuca is maar een goede 150 kilometer en 1 ¾ uur rijden, dus zijn we via omwegen en de binnenlanden die kant uit gegaan. Onderweg een en al rust. Lange stukken enkelbaans weg, een iets verharde strook midden op de rijbaanbreedte. Bij de enkele tegenligger die je op die wegen tegenkomt moet je dan wel met twee wielen over het onverharde deel rijden. Maar dat was goed te doen. Alleen kregen we te maken met enkele regenbuien. Zomaar lokaal enkele vlagen regen die je al van ver zag aankomen. Al met al viel het nogal mee.

Nog een opvallend weetje. De asfaltwegen hier zijn net zo goed als in Nederland, alleen in de binnenlanden iets meer onderhoudsgevoelig. Dat komt omdat op de harde limestone ondergrond een laag asfalt ligt van niet meer dan een centimeter of 5 tot 6 dik. Maar die ondergrond hoeft zeker op deze binnendoor wegen ook niet afgegraven en verstevigd te worden. Alleen daardoor komt het wel vaker voor dat door het zware vrachtverkeer op sommige plaatsen er plotseling gaten in vallen. In de steden wordt onder de wegen wel een stuk uitgegraven en een ondergrond van betonachtige gravel aangebracht. Maar dat is ook wel nodig omdat het er vele malen drukker is.

Net na een van de kruisingen zag ik een red vented Blue Bonnet wegvliegen die kennelijk schrok van het optrekken van de auto. Hij (of zij) heeft een prachtige rode buik en een bruinachtig grijs rugdek. Meteen de camera erbij gepakt (te laat en hij was te snel weer weg) maar onderweg heb ik er jammer genoeg geen enkele meer gezien. Wel nog drie elegant parkietjes die pas op het laatst wegvlogen en toen vlak bij de auto pas op vielen. Door de enkele regenbuien en het daarmee afkoelen van de buitenlucht hebben we onderweg verder niet veel wildlife gezien. Wel enorme graanvelden, silo’s en graanopslag plaatsen. Ook koolzaadvelden die afgewisseld werden door stukken bos of scheidingen in het veld van lange stroken met struiken en bomen. Alweer een heel ander landschap.

Ook zagen we hier in het veld tussen het jonge graan ruggetjes zand liggen en langs de wegen slootjes met af te dammen doorgangen naar de velden. Om de zoveel kilometer ook sloten die tot de rand toe gevuld waren. En bij die volle sloten stonden pompen en zonnepanelen om stroom op te wekken voor die pompen. Het lijkt er op dat ze daarmee in droge tijden de velden onder water kunnen zetten. Een andere verklaring lijkt er naar ons idee niet voor te zijn. Wel een uitgekiende manier om het land van water te voorzien.

Onderweg zijn we door Rochester gekomen. Ook een stadje met rustieke oude grote gebouwen en een paar graansilo’s waar prachtige immens grote schilderingen op aangebracht zijn. Een Kookaburra en een Opossum. Je zult ze op de foto wel herkennen.

Toen we uiteindelijk in Echuca waren aangekomen was het droog en konden we ook een droog plekje op een camping bezetten.

Maandag 17 september.

We hebben goed geslapen ondanks ook nu weer een koude nacht van een graad of twee vanmorgen vroeg. We zijn tegen 10 uur naar de rand van de stad gereden, hebben de camper geparkeerd en zijn daar op de Historic Talking Tram gestapt. Een tramlijn van Oost naar West die dwars door de stad gaat heen en terug tussen een Chinese tempel aan de Oostkant en een voor toeristen open gehouden goudmijn aan de Westkant van de stad. Onderweg kun je dan op meerdere plaatsen uitstappen en later op diezelfde of bij een andere halte weer instappen. Er kan gestopt worden bij een meertje met dagrecreatie, bij een van de vele Chinese musea, bij de remise en in het centrum van de stad. Een zogenoemde hop-on hop-off tram. Kosten voor een dagkaartje zijn ongeveer € 10,-.  Die tram wordt ook hier gereden door vrijwilligers. Onderweg wordt je in de tram bijgepraat over de attracties of bezienswaardigheden die je passeert. Zowel vanaf een bandje als door de conducteur.

Er is zelfs een remise die we bezochten en waar nog een tiental tramwagons stonden. Gerestaureerde en oude, vervallen maar bewaard gebleven exemplaren. Achter de remise is een werkplaats waar – ook door vrijwilligers – dagelijks gewerkt wordt om een van die bewaard gebleven trams volledig te restaureren. En er staan er nog enkele te wachten die dat restauratiewerk nog nodig hebben.

Bendigo is een stad die is ontstaan rond 1819 en bij het begin van de goudkoorts in 1836 toen hier voor het eerst goud gevonden werd is gaan uitgroeien tot de stad die het nu is. In 24 jaar tijd, tot 1862, is de stad toen uitgegroeid van enkele honderden bewoners naar 23.000 inwoners. Heden ten dage een stad met 100.000 inwoners. Veel van hen waren chinezen die vooral bovengronds werkten. De Europeanen waren degenen die ondergronds aan mijnbouw begonnen. De meeste chinezen zijn, toen er bijna geen goud meer gevonden werd, weer vertrokken maar een groot aantal zijn gebleven en hebben hier nu nog steeds een hechte Chinese gemeenschap.

De stad heette in het begin Sandhurst en is later omgedoopt tot Bendigo. De lokale goudbank van toen is nadien uitgegroeid tot de nu nationaal werkende bank, de Bendigo Bank of Australia met een imposant en groot hoofdkantoor midden in de stad. En een groot sponsor van de stad op het gebied van kunst en behoud van oude gebouwen en parken.

In de tram hoorden we ook dat er sinds de jaren van de goudkoorts in totaal ruim 37.000 kilo goud is aangetroffen. Dat heeft naar de huidige goudprijs een waarde van vele tientallen miljarden dollars. En nog steeds wordt in deze streek goud gedolven. Zowel kleinschalig in rivierbeddingen als aan de oppervlakte door particulieren en in het groot door ondergrondse mijnbouw onder de hele stad op enkele honderden meters diepte.

Van Sieb hadden wij al gehoord dat je hier in Australië bij je eigen huis de grond ook koopt maar slechts tot een diepte van 5 tot 10 meter. Je bent dus geen eigenaar van de dieper gelegen grond waar mogelijk goud kan zitten. Ook hier in Bendigo hebben de eigenaren van huizen de grond tot slechts 5 meter diep onder het huis in eigendom. En kunnen zij bij een bezoek aan de mijn onder de stad op een diepte van 250 tot 300 meter recht onder hun huis terecht komen. Een rare maar wel leuke gedachte.

We zijn in het centrum bij Rosalind park uitgestapt en hebben na ons dagelijkse bakske koffie de Art Gallery bezocht. Een museum met kunst van oude meesters en moderne kunstenaars. Daar kwamen we ook schilderijen tegen van oude Nederlandse schilders van begin en half 1800 waar wij de namen nog nooit van gehoord of gezien hadden. Een mooi museum met enkele galerijen waar nieuwe tentoonstelling werden opgezet, waaronder een over de tijd van de Tudors in Engeland. Ook was er veel kunst te zien van moderne schilders, ontwerpers en beeldhouwers.

Mooi om eens gezien te hebben.

Dinsdag 18 september.

We gaan verder richting Ballarat, een zusterstad van Bendigo waar het gaat om de goud historie. Maar eerst hebben we in het centrum nog de kathedraal bezocht. De Sacred Heart Cathedral. Zoek dat maar eens op met Google en je zult verbaasd zijn door de foto’s over wat er allemaal te zien is en hoe hij er uit ziet. Een echte Kathedraal die al menige bisschop gezien heeft en waar nog wekelijks missen worden opgedragen.

Vanwege de korte afstand tussen Bendigo en Ballarat hebben we opnieuw de binnenlanden gekozen en genoten van het ook nu weer wisselende landschap met in de verte enkele heuvelruggen richting de Great Dividing range. Dat is een bergketen die begint in de buurt van Cairns en dan enkele kilometers landinwaarts naar het zuiden gaat via Sydney en bovenlangs Melbourne tot aan Adelaide doorloopt. Deze hele bergketen is een gesloten massief met    alleen een natuurlijke doorgang bij Sydney. Alle overige valleien lopen dood tegen de hoge bergen. In de loop der jaren zijn op meerdere plaatsen passen en tunnels aangelegd zodat vanaf meer plaatsen zowel vanaf de Oost- als de  Zuidkust het binnenland bereikt kan worden.

Via de plaatsen Edington en Maryborough zijn we uiteindelijk in Ballarat aangekomen waar we een voor ons bekende camping opgezocht hebben waar we 11 jaar geleden ook geweest zijn. Nog steeds een gezellige kleine camping met inmiddels meerdere cabins in verschillende maten en uitvoeringen qua luxe. En het grote overdekte zwembad met spa’s en hotpool. We gaan weer zwemmen, alleen niet buiten in de kou, maar binnen in verwarmd water.

Woensdag 19 september.

Allereerst geprobeerd om bij een oude bekende op bezoek te gaan namelijk Ballarat Bird World. Alleen toen we daar aankwamen zagen we dat ook daar voor de eigenaren de jaren zijn gaan tellen en het privé-park alleen in de weekenden geopend is. Jammer. We hadden de eigenaren, een stel dat inmiddels ver in de 80 zal zijn, graag nog eens ontmoet. Aan dit park hebben we leuke herinneringen over gehouden. Hier was het de eerste keer dat ik een zwarte roodstaart kaketoe op mijn arm heb gehad en die ook bij ons Riki op haar hoofd en schouder heeft gezeten. Een ervaring die we allebei nooit meer zullen vergeten.

In de stad de Botanical Gardens bezocht. Ook hier een prachtig onderhouden park met een grote moderne kas in het het midden van het park. Gedeeltelijk in ruit vorm opgezet. Prachtig aangelegde bloemperken waar de eerste planten in bloei stonden. Ook perken met bloembollen die hun koppen net boven de grond uitstaken en op sommige zonnige plekken al enkele tulpen zichtbaar lieten zien. Ook dit park is halverwege de 18e eeuw opgezet door Engelse aristocraten die het toen hier voor het zeggen hadden en met hun kapitaal dit park hebben bekostigd en nadien hebben nagelaten aan de lokale gemeenschap. Vele uitheemse bomen die duidelijk tonen al erg oud te zijn.

Daarna zijn we een stukje terug richting het noorden gereden naar het plaatsje Crestwick en hebben daar een bezoek gebracht aan een Alpaca farm en wolfabriek, de Woollen Mill. Niet direct een farm maar voor het overgrote deel een textielfabriek met spin en weefgetouwen. Hier worden jaarlijks grote hoeveelheden wol van meerdere schapenrassen, van alpaca’s en jawel ook van Opossums verwerkt tot garens. Na het wassen, kaarden en spinnen blijven grote klossen met diverse garens over. Die zowel naar andere grote bedrijven verkocht worden maar ook hier verwerkt worden tot kledingstukken en dekbedden. En dan wisten wij dat Alpacawol erg zacht en warm was maar de wol van de Opossum, een soort ratachtige boombewoner, is nog vele malen zachter en warmer. En doordat die ook minder makkelijk verkrijgbaar is, ook vele malen duurder.

Om maar een voorbeeld te noemen. 3 paar sokken van schapenwol kosten rond de $ 18,-. Voor 3 paar sokken van Alpaca wol wordt $ 48,- gevraagd en voor 1 (EEN) paar sokken van Opossumwol betaal je maar liefst $ 56,-.  

Alpacawol is duur maar vergelijkbaar met wol van Texelse schapen. Voor een tweepersoons dekbed in quiltvorm betaal je hier al snel $ 600,-. Dat is grofweg gerekend zo’n € 400,-. Maar het moet gezegd worden dat je voor die prijs dan ook een echt bijzonder en heerlijk warm dekbed hebt. Net als de sokken van Opossumwol trouwens.

Buiten het bedrijf hadden we de gelegenheid om dichtbij enkele Alpaca’s te komen. Dat bleken ouderen en nog zogende jongeren te zijn. Ook hoorden we dat van de Alpaca drie verschillende soorten wol gewonnen worden. Van de nek, de rug-  en buikzijde. Drie verschillende soorten die ook alle drie afzonderlijk bewerkt en verwerkt worden.

Leuk en leerzaam om ook dat eens meegemaakt, gezien en gevoeld te hebben.

Een van de Australisch spreekwoorden zegt het volgende;  If you never never go, you will never never know.

Met andere woorden. Wanneer je nooit ergens heengaat zul je ook nooit zoveel te weten komen. Wij vinden dat erg toepasselijk en niet alleen nu voor ons.

Donderdag 20 september.

Vanmorgen rustig aan gedaan na een alweer koude nacht. Vanmorgen toen we wakker werden was het weer net onder het vriespunt namelijk -1 graad Celsius. En dan wordt het overdag rond de 14 tot 16 graden en is het in het zonnetje lekker warm!!!

We hebben een bezoek gebracht aan een soort openlucht museum. Ballarat’s Sovereign Hill.

Een park opgezet vanuit de historie van de streek met alle ambachten die gerelateerd zijn aan de tijd van de goudkoorts. Van gereedschapsmaker tot tin-bewerker, smidse, goudsmelterij, gouderts breker, goudmijn, wielen- en koetsenwerkplaats, een bank, een theater, scholen, kledingwinkels, kruidenier, een kerk etc. etc. En dat allemaal in een entourage van oude klederdracht. Zowel voor de straatartiesten, de mensen die in de diverse bedrijven het oude ambacht lieten zien, maar ook de schoolkinderen in de klassen waar ze echt op de oude manier les kregen met een krijtbord en een kroontjespen. Daarnaast een klein groepje Britse roodjassen ofwel soldaten uit die tijd. Ook liepen er enkele politiemensen rond in het oude uniform uit die tijd, die onder luid applaus enkele boeven aanpakten en toonden hoe vroeger met musketten en zwart kruit pistolen werd omgegaan. We hebben er een lange dag doorgebracht maar hebben de hele dag genoten. Ook van de vele gesprekken met die lokale mensen die hier met hun (enigszins) artiestenwerk hun dagelijks brood verdienen. Stikleuk en gezellig.

Op de terugweg nog langs een nieuwbouwwijkje gekomen vlakbij de camping. Daar werd volop gebouwd maar dan op de wijze zoals het hier gedaan wordt. Houtskeletbouw. Wanneer je daar naar kijkt en je indenkt dat er spiegels geplaatst worden dan heb je bijna een spiegelpaleis zoals op de kermis. Bekijk de foto’s maar eens. Bij de ene zie je het houten skelet en op de andere foto een huis dat nagenoeg gereed is.

Morgen gaan we verder richting Warnambool aan de Zuidkust maar dat vervolg horen jullie volgende keer weer.