Nieuw Zeeland (3).

Het laatste deel op het Zuidereiland.

Vanaf Haast zijn we langs de westkust omhoog gegaan tot aan Westport. Vandaar naar het oosten over de bergen en de heuvels en door de valleien naar Picton. Daarvandaan gaan we de oversteek maken naar het Noordereiland met de IterIslander ferry naar Wellington.

Even een korte terugblik op de Wilmot Pass. Dat is een weg over de heuvel die rond de jaren 90 pas is aangelegd. De Amerikanen hadden aan de kant van de Sound een aanvoerhaven aangelegd voor de aanvoer van materialen voor de bouw van een waterkracht centrale aan de voet van de West Arm in Lake Manapuori. Maar om daar met dat materiaal te kunnen komen moest er wel een weg aangelegd worden vanaf de Doubtful Sound naar Lake Manapouri. En dat is de Wilmot Pass geworden. Alzo met dank aan de Amerikanen voor deze weg.

Dan even om een beeld te krijgen. Op het Zuidereiland ligt een langgerekte bergketen van Noord naar Zuid aan de Westzijde, ook wel de Nieuw-Zeelandse alpen genoemd. Die bergen kun je van Oost naar West of v.v. maar op vier plaatsen over.

1; In het diepste zuiden vanuit Queenstown via de Crown Range Road en Wanaka naar Haast.

2; Vanuit Dunedin aan de Zuid-Oost kust langs Tarras over de Lindiss Crossing en Wanaka naar Haast

3; Vanuit Christchurch, de hoofdstad aan de oostkust, via de Arthurs Pass naar Greymouth.

4; Vanuit Westport in het Noordwesten naar Christchurch en naar Picton. En dan is deze laatste overgang er een in twee delen. Een deel door Buller River valleien naar Nelson en Picton. En het andere deel gaat halverwege vanuit Buller Gorge over de Lewis Pass naar Christchurch.

Maar weer terug naar waar we eerder gebleven waren.

Zondag 14 oktober

Niet vanuit Queenstown zoals ik schreef (vergissing) maar vanuit Arthurs Point. Dat ligt een kleine 10 km ten noorden van Queenstown. Daar hebben we de nacht doorgebracht op de camping en zonder nachtvorst. Koud, jawel, maar zoals al eerder gezegd, we beginnen er bijna aan te wennen. En in de loop van de dag maken we zowaar een temperatuur mee van 16 graden in het zonnetje.

We rijden via Arrow Town naar de Crown Range Road.  Een bergpas van een erg hoge categorie zoals ze dat tijdens de tour de France noemen. Je rijdt over een afstand van een kleine 10 km over Mount Scott en Queensberry Hill. En dat stijgt dan over vele kronkelende haarspeldbochten tot een hoogte van zo’n 1500 meter. Dan weer omlaag door smalle kronkelende valleien via Wanaka naar Haast. Een belevenis op zich omdat voordat je eraan begint er een bord staat dat de pas open is. En dan kom je de eerste snow-chain bay tegen. En onderweg nog enkele van die plaatsen waar bij sneeuwval mensen kunnen stoppen om sneeuwkettingen om de wielen te leggen. Wij hadden lekker zonnig weer en geen behoefte aan sneeuwkettingen. De camper had op verschillende plekken wel moeite met klimmen en rook een beetje verbrand met een naar schroeiluchtje. Maar dat heeft verder geen problemen gegeven. Net over die pas zijn we een bakje gaan doen bij het Cardrona hotel. Lekker bij een open haardvuur in de tuin en in het zonnetje. Een ideaal plekje tussen de bergovergang en de naderende valleien. Aan Lake Hawea geluncht en langs Lake Wanaka vervolgd door de Haast Pass. Het is nu zonnig aan de Oostzijde van de bergen. In Haast op de camping bijna zomerse omstandigheden. Op de stoeltjes buiten in het zonnetje gezeten bij een temperatuur van zo’n 16 graden. Heerlijk na die koude nachten en koudere dagen.

Net buiten de camping in een vrij nieuw en groot restaurant op ons gemak gedineerd. Hertenbiefstuk en een steak. Dit hotel is een ideale stopplek voor touringcarbedrijven die vanuit Christchurch met toeristen langs de  Westkust met de gletsjers naar het zuiden rijden naar de Sounds.

Maandag 15 oktober.

Vanuit Haast rijden we door een erg bosrijk gebied met veel bochtenwerk en ups en downs. Een stikmooie route met de zon op al het groen. We zijn aangegaan bij een zalmkwekerij waar we hebben rondgekeken en een bakske gedaan hebben. Bij Sandy Beach hebben we ons steentje bijgedragen aan een door mensen zoals wij (toeristen dus) bij elkaar gelegde witte stenen. Vanaf het strand gezocht, voorzien van een opschrift en daar achtergelaten. Kijk maar eens – met vergroten van het beeld – of je onze steen er tussen ziet liggen.

Bij Fox Glacier geluncht. Het was licht druilerig weer en deze gletsjer was inmiddels zover gesmolten dat je er anderhalf uur voor moest gaan lopen om dichtbij zijn voet te kunnen komen. Dat hebben we niet gedaan. We zijn doorgegaan naar de volgende gletsjer, Franz Josef. Daar een kortere boswandeling gemaakt tot bij een uitkijkpunt waar de gletsjer niet zolang geleden nog lag. Inmiddels is ook deze zover gesmolten dat je hem nog net ziet liggen vanaf dit uitkijkpunt.

Onze eerste keuze via google voor een camping in Okarito was een tegenvaller. Een free camping waar ze echter volop aan het werk waren met grondverzet machines. Die hebben we overgeslagen en zijn een 50 km doorgereden naar Harihari waar we overnacht hebben op een powered site naast het lokale hotel. Een enigszins vervallen gedoe voor incidentele groepen touringcar toeristen en backpackers. Met nog enkele powered sites. Met het verzoek om niet op het gras te parkeren omdat dat te nat was en het dan stuk gereden werd.

Dinsdag 16 oktober.

We gaan richting Greymouth, een van de grotere plaatsen, ongeveer halverwege de Westkust naar het Noorden.

We rijden hier over een kustweg met uitzicht op de Tasman zee. Ook hier verschillende dichte beboste wegen waarbij je soms het idee krijgt dat je door lange lanen rijdt.

Aan de kust bij Hokitika aan zee geluncht. Daar waren ze met grote netten, zoals bij ons aan het strand met garnalen netten maar dan een stuk groter, aan het vissen op white beat. Een klein langgerekt bijna doorzichtig  visje van een centimeter op 5 - 6. Gebakken met ei en een beetje bloem is dat hier een nogal vrij dure lekkernij. Alleen je moet er nogal wat vangen wil je een maaltje bij elkaar hebben.  

Vandaag zijn we aangeland op een Top10 superior camping. Een erg luxe ingerichte camping.

Even langs het strand gelopen. Dat zijn hier trouwens geen zandstranden maar van kiezel en zwartgrijze fijne steentjes. En erg veel driftwood. Hout, zelfs complete bomen, die vanuit de bergen met de rivieren in zee terecht komen en dan weer op het strand aanspoelen.

We hebben een keertje uitgebreid kunnen douchen en dan met vloerverwarring in de hele ruimte. Lijkt wel een hotel zo sjiek. In de loop van de avond ging het regenen. Maar we hadden alles gereed dus kwamen niets tekort.

Woensdag 17 oktober.

Goed geslapen ondanks de wel erg harde wind en de regen van vannacht. We zijn onderweg gegaan naar Punakaki om nog een keertje te gaan kijken bij de pancake rocks. Rotsen in de vorm van op elkaar gestapelde pannenkoeken. De weg erheen is een erg bochtige waarbij de weg op sommige plaatsen pal langs het strand gaat. Jammer was dat het vrij hard regende toen we daar aankwamen. Er is daar voor de toeristen een vrij lang en goed te belopen pad aangelegd om de rotsen en de blowholes goed te kunnen bekijken. Alleen voor ons geen blowholes omdat het eb was en de zee vrij rustig. Bij ruwere zee en vloed slaan de golven hier onder in de holle ruimten van de kust en stoten dan hele stromen zeewater door gaten in de grond tot ver boven de grond uit de lucht in. Maar vandaag niet. We werden niet nat van de blowholes maar van de regen.

Via Charleston waar aan Cave-rafting gedaan kan worden naar Westport gereden. Bij dat Cave-rafting ga je met regenkleding aan en een helm op, zittend op een grote autoband over de ondergrondse rivier door de grotten waarbij je dan ook kunt genieten van de gloeiwormen.

In Westport onze laatste boodschappen gedaan voordat we de bergen ingaan richting Murchison midden tussen de bergen. Via de Lower en Upper Buller Gorge Reserve, de vallei waar de Buller River doorheen gaat, en over ook hier weer vele bochten, heuvels en dalen gereden.

Het water van deze Gorge is, net zoals in de meeste rivieren die we onderweg al tegen gekomen zijn, kristalhelder. Je kunt dan overal tot op de bodem kijken. Een bodem die bestond uit kleinere en grotere keien die vanuit de bergen meegevoerd waren. Aan de Oostkust dichterbij de bergen troffen we stromen die rechtstreeks vanaf de gletsjers kwamen en waarvan het water melkwit was. Dat kwam, naar wat ons verteld werd doordat het water maar net boven nul was en erg zuurstofrijk. En in enkele rivier mondingen aan zee die in een basin uitkwamen net voor de zee was het water erg donker. Maar dat lag aan de bodem die erg modderig  was of waar veel algen waren.

Een kilometer of zes voorbij Murchison op een camping in Longford terecht gekomen. De eigenaresse had, toen ze hoorde dat we uit Nederland kwamen, meteen een heel verhaal over het feit dat ze in juni ook in Nederland geweest was. In Amsterdam en daarna nog in Parijs, Berlijn en enkele andere Europese steden.

Een rustige camping vlak bij een rivier waar het niet erg druk was. Het hoogseizoen moet ook hier nog beginnen.

Donderdag 18 oktober.

We hebben hier een niet zo leuk cadeautje mee gekregen. We hadden gisteravond veel erg kleine vliegjes buiten en in de camper. En die verrekte kleine dingen steken als gekken. We zaten vanmorgen onder de bultjes die erg jeuken en vervelende bulten opleveren. Een niet zo leuke toegift van deze plek aan de rivier.

We gaan vandaag onze laatste etappe rijden op het zuidereiland naar onze laatste stop in Picton.  Door een mooi landschap met weer erg veel verschillende tinten groen van de verschillende struiken en bomen, waarbij de varen bomen nog steeds even bekoorlijk blijven. Lange geribbelde stammen met daarbovenop een grote toef varens. Een prachtig zicht.

Jammer voor het zicht in het algemeen is dat we onderweg ook zoveel kale heuvels tegenkomen waar al de bomen van de productiebossen gerooid zijn en er een ruw en nagenoeg kaal landschap over was gebleven. Maar ja uiteindelijk moet zo’n bos wel zijn geld opbrengen. Onderweg ook veel logging tucks tegen gekomen die met volle ladingen boomstammen onderweg waren naar de kust.

Vanaf Richmond kwamen we weer veel wijngaarden tegen. Een zicht dat we al lang niet meer gezien hadden. Ook enkele gaarden met Kiwi’s. En jonge aanplant met wel 6 meter hoge staken voor de hopplanten.

Vanaf Nelson gaan we weer landinwaarts via een scenic route naar Picton.

We hebben tijdens deze trip al vele duizenden bochten, zowel minder scherpe als haarspeldbochten, stijgende hellingen, afdalingen, bergen, dalen en heuvels meegemaakt maar dit was een erg gedenkwaardige afsluiting. De ene na de andere bocht en vlak na elkaar. De ene nog scherper en langer doordraaiend dan de andere. En onderweg veel ploegen met werklui die met herstelwerk bezig waren. Stukken weg die weg waren gespoeld door de regen of onder de modder en rotsblokken waren bedolven vanwege de losgekomen grond vanaf de heuvels door de hevige regenval. Ik ga proberen om een kort filmpje, dat we gemaakt hebben tijdens het rijden van deze vele bochten, op de site te zetten. Kijk maar of dat gelukt is en of jet het kunt bekijken.

Bij het plaatsje Havelock mooie foto’s kunnen maken van een van de vele sounds die ook het Noordoostelijk deel van het Zuidereiland rijk is.

En net voor Picton zagen we waar de vele logging tucks naartoe gereden waren. Een enorm opslagterrein aan de haven dat vol lag met stapels van wel duizenden boomstammen. En af en aan rijdende trucks vol stammen.

Halverwege de middag aangekomen op de camping in Picton. Hier blijven we twee dagen en gaan zaterdag met de Interislander, een erg grote pont, naar Wellington, op het uiterste zuidelijke punt van het Noordereiland.

Volgende keer daarover weer meer.