Nieuw Zeeland Noordereiland (2).

Hallo allemaal.

We hebben een fijne, gezellige maar ook best drukke week gehad bij mijn broer en zijn vrouw. Opnieuw kennisgemaakt met hun bedrijf, hun dochter en schoonzoon en hun eerste kleinkind.

Ook enkele kennissen ontmoet die hun roots in Nederland hebben. Mensen die begin jaren 50, zoals zovele Nederlanders dat uit arren moede na de tweede wereldoorlog gedaan hebben hiernaartoe geëmigreerd zijn omdat er in Nederland geen werk te vinden was en Australië en Nieuw Zeeland toekomst boden. Verhalen van dit moment van mensen die in Nederland wonen blijven trekken ondanks dat ook hier het nieuws in Nederland gevolgd kan worden en door hen ook nog steeds gevolgd wordt.

Op de zaak wat meegeholpen met zakken met bark vullen, enkele bestellingen wegbrengen en een van de opslagruimten met wat timmerwerk hersteld. Hans heeft een bedrijf dat van de schors van gerooide pijnbomen allerlei producten maakt. Zoals potgrond specifiek voor orchideeën , tuinaarde, ondergrond voor speeltuinen en zogenoemde mulch waarmee de tuinen afgedekt worden tegen het groeien van onkruid. Ons Riki heeft met Anita wat gewinkeld en op de kleine gepast. Ook hebben ze samen een specifieke Kerstwinkel bezocht en daar enkele kleinigheidjes aangeschaft. Het Puke Ariki museum bezocht, een aantal kleine boswandelingen gemaakt en het infocentrum op Mount Egmont of Mount Taranaki bezocht.

Zij zelf wonen in Inglewood bijna aan de voet van deze Mount Egmont die 2518 meter hoog is en die feitelijk een vulkaan is. Deze vulkaan is 250 jaar geleden voor het laatst uitgebarsten en dreigt al jaren opnieuw tot uitbarsting te komen met veel diepliggende vulkanische activiteit. Voor ons een erg onveilig gevoel maar zij kunnen er mee leven en hebben daarvoor noodpakketten klaar liggen.

Op zaterdag hadden we de hele dag flinke regenbuien. Grenzend aan hun tuin loopt een rivier. Die was aan het einde van de dag, van een erg heldere stroom met een diepte van 50-60 cm, overgegaan in een wild stromende modderige rivier van zeker 1 ½ meter diep. En dat al na een enkele dag van flinke regenval. We kunnen ons een beetje voorstellen wat dat met de grotere rivieren doet wanneer het enkele dagen achter elkaar flink regent of de sneeuw gaat smelten.

En we hebben in de afgelopen week veel bij gekletst over vroeger en onze familie. We hebben een erg leuke week gehad.

Maar vanaf nu gaan we weer verder met onze trip op het Noordereiland.

Dinsdag 30 oktober.

Vanuit Inglewood zijn we naar Stratford gereden met onderweg fikse regenbuien. Maar we zaten droog dus dat scheelt een stuk. We hebben daar onze boodschappen gedaan voor de komende week en volgetankt.

De benzine (Unleaded 91) is hier overigens iets goedkoper dan op het Zuidereiland. “Slechts” $ 2,22 tot $ 2,39 per liter. Dat is omgerekend naar Euro’s ongeveer € 1,31 tot € 1,40 per liter. Op het Zuidereiland was die prijs gemiddeld 10 tot 20 dollarcent hoger. Voor hier zijn dat forse bedragen, zeker  omdat die prijzen pas sinds juni fors omhoog gegaan zijn. Tot die tijd lagen die prijzen nog om en nabij de $ 1,90 per liter.

Na Stratford klaarde het weer flink op en werd het droog met af en toe het zonnetje dat door de wolken heen drong.

We zijn van daaruit de Forgotten World Highway gaan rijden.

Dat is de oudste Nieuw Zeelandse historische weg met een lengte van 155 km. Deze weg volgt oude Maori handelsroutes, farmersroutes van de eerste pioniers en gaat langs historische dorpjes, door ongerepte natuurlijke bossen met verrassend mooie vergezichten en over meerdere heuvelruggen. Deze worden hier aangeduid met Saddle- ofwel zadelnamen. Deze Saddle’s gaan van zeeniveau tot een hoogte van 280 en 320 meter. En dat met lange en korte hellingen en erg veel bochten.

De weg gaat van Stratford aan de zuidkust tot aan Taumarunui, ongeveer in het midden van het Noordereiland. Op ongeveer 1/3e van de afstand ligt de enige zelf uitgeroepen republiek die Nieuw Zeeland rijk is. Whangamomoma. Voor toeristen is er zelfs een paspoort verkrijgbaar. Het is een gehucht van enkele huizen en een hotel annex restaurant. Bijna aan het einde van die weg ligt een 180 meter lange single-lane tunnel. De Moki tunnel, gebouwd in 1936 en hier ook wel “The Hobbit’s Hole” genoemd. Direct daarna gevolgd door een erg smalle grijze gravel road van zo’n 15 km lang. De naam Forgotten World stamt  van het feit dat het vroegere achterland of binnenland als zodanig lange tijd vergeten en ongemoeid was gebleven. 

Rond kwart over drie belde mijn broer mij met een opgewonden stem op en vroeg of wij het gevoeld hadden. Hoezo wat gevoeld hadden was onze wedervraag. Hij vroeg toen waar we precies waren. We zaten op dat moment zo’n 25 tot 30 km ten zuiden van Taumarunui.

Wat was er aan de hand. Zij hadden in Inglewood een aardbeving gevoeld en op het nieuws werd gemeld dat het episch centrum op 25 km ten zuiden van Taumarunui lag op een diepte van 160 tot 200 km. Dus precies op de plaats waar wij op dat moment waren.  Wij hadden echter rijdend in de camper niets gevoeld. Toch een erg rare gewaarwording. Het feit dat je kennelijk midden boven een aardbeving zat leek zo onwerkelijk. Kennelijk hebben wij de schokken niet gevoeld doordat we op de banden van de camper aan het rijden waren die de schokken opgevangen hadden. Aan de omgeving hadden we ook niets gemerkt. Maar daarna zijn we een stuk voorzichtiger en langzamer gaan rijden omdat we achter iedere bocht puin op de weg verwachten.  Maar gelukkig kwamen we dat, behoudens wat ouder puin dat vanwege de regenval al eerder was afgebrokkeld, nergens tegen.

Na  ruim 4 ½ uur rijden hadden we de hele route afgelegd en waren we op ons eindpunt voor die dag aangekomen. Een camping net buiten die plaats.

Bij aankomst vroeg de eigenaar meteen of wij het al wisten. Hij doelde uiteraard op de aardbeving. Die had volgens de berichten op zijn pc een kracht van 6.12 op de schaal van Richter. Een forse aardbeving dus. In Wellington was het parlementsgebouw daardoor tijdelijk ontruimd en in Christchurch waren ook extra voorzorgsmaatregelen getroffen. Tot aan Invercargill, helemaal op de zuidpunt van het Zuidereiland waren de schokken gevoeld. Er waren tussen 15.13 uur toen hij plaatsvond en 15.43 uur toen we op die camping aan kwamen al meer dan 1200 meldingen vanuit heel Nieuw Zeeland. Gelukkig allemaal zonder schadelijke gevolgen of ongelukken.

En wij zaten er bovenop en hadden er niets van gevoeld. Maar dat is kennelijk het verhaal van een aardbeving. De schokgolven verspreiden zich vanuit het Epicentrum en worden pas op grotere afstand echt gevoeld. Alweer een avontuur waar we niet echt op bedacht waren.

Maar toch hebben we daarna rustig en zonder zorgen geslapen. Ons zelfs bijna verslapen omdat we deze keer de wekker niet gezet hadden. Het was al kwart voor negen toen we wakker werden.

Woensdag 31 oktober.

Vandaag gaan we niet zover. We gaan via Turangi en de zuidzijde van Lake Taupo rijden en dan door naar Taupo. Een plaats aan de noordzijde van het gelijknamige meer.  

Onderweg kwamen we onze eerste wilde kalkoenen tegen die op hun gemak in de berm aan het scharrelen waren op zoek naar voedsel.

We zijn bij het Pureora Forest park, zo’n 50 km voor Turangi, naar de Waituhi scenic lookout gereden. Een verrassend smalle weg van ruim 2 km lang en steil omhoog. Vandaaruit zagen we op zo’n 30 km afstand Lake Taupo liggen. Een prachtig maar ietwat nevelig uitzicht over een erg heuvelachtig gebied.

Op enkele km’s voordat we in Turangi aankwamen zagen we op veel plaatsen rook op de heuvels. We naderen het gebied van Nieuw Zeeland dat bezaaid is met thermische bronnen. Die rook was stoom die vanuit vents in de rotsbodem vanuit de diepte kwam. De ondergrondse rivieren koken en stoten hun stoom door spleten in de rotsbodem naar buiten. Een bijzonder gezicht al die witte wolken en wolkjes die vanuit de bossen omhoog komen. Ze worden hier dan ook de smoking rocks genoemd.

Iets daarna zijn we de weg af gegaan bij de aanduiding Hot Pools. We kwamen uit bij een grote parkeerplaats bij een klein dorpje waar je door een restaurant heen naar de pools kon gaan. Hebben we niet gedaan omdat we die pools in Taupo gaan bezoeken. Buiten die parkeerplaats stonden enkele huizen en een Maori gebedshuis. Overal in de buurt kwam stoom uit de grond op de gekste plaatsen en leek in de rivier een soort thermische actieve modderbron te liggen.

Bij de afslag naar het plaatsje Waihi Bay zijn we de weg afgegaan omdat we weleens in een kleiner plaatsje de koffie wilden proeven. Aan het begin van die weg werden we gewaarschuwd voor mogelijke langslides ofwel aardverschuivingen. We reden door een moerassig gebied tegen de heuvels aan dus de kans op aardverschuivingen was niet helemaal onmogelijk. Maar voor ons bleef alles op zijn plaats liggen. We kwamen uiteindelijk aan bij een gehucht van een stuk of 5 huizen en een hotel met cabins, pal aan het meer Lake Taupo. De laatste stukjes weg naar die huizen werden aangeduid als private road dus daar zijn we omgedraaid en terug gereden naar het “hotel” dat we eerder voorbij gereden waren. Vanaf de buitenkant leek de naam Hotel Lakeland enigszins overdreven en niets bijzonders. Maar toen we naar binnen gingen verraste ons de luxe uitstraling en de enorme rust bij het zicht op het meer vanuit het restaurant. Een prachtig restaurant met een uitstekend verzorgd interieur en met veel gedekte tafels voor de vele gasten die nog in hun eigen privé-verblijven waren. Voor dat restaurant lag een erg goed bijgehouden grasveld tot aan het meer met prachtige rododendron struiken in de bloei. En op het water meerdere koppels zwarte zwanen met hun jongen. Een echt onverwacht idyllische verrassing. We hebben er in alle rust kunnen genieten van een heerlijke Cappuccino met chocolate topping. Mocht iemand ooit nog naar Lake Taupo gaan en een luxe maar niet al te dure overnachtingsplaats zoeken, dan willen wij dit hotel zeker aanraden. Wij waren met de camper maar waren bij vervoer met een personenauto meteen daar gebleven.

In Turangi in het stadspark onze lunch genuttigd en vlakbij in de stad nog enkele kleine boodschappen gedaan.  Hierna doorgereden naar Taupo.

Onderweg kwamen we tot drie keer toe een konvooi tegen van Wide loads, met een heel eind ervoor een wagen met knipperlichten en de waarschuwing dat er een Wide load aan kwam. Dat waren trucks met daarop een soort van cabins van zeker 6 tot 7 meter breed. We zijn daarvoor, net als het overige verkeer, maar even in de berm gestopt totdat ze gepasseerd waren. 

In Taupo eerst de haven opgezocht om te parkeren en vandaaruit het centrum ingelopen. Het was intussen verrassend zonnig geworden en voor onze doen lekker warm. Zo’n 17/ 18 graden wat aanvoelde als zo’n 20/21 graden. Heerlijk na de vele soms nogal regenachtige en kille dagen.  Onszelf getrakteerd op een lekker ijsje en daarna naar de botanische tuinen gereden.

Een groot park vol met rododendronstruiken van zo’n 2 tot 8 meter hoog met een enorme variatie aan kleuren. Ook stonden er erg veel grote en hoge azalea-struiken, in net zo veel verschillende kleuren. Tussendoor enkele grote glad gemaaide grasvelden die werden gebruikt als lig- en speelweiden.  Het is een park dat wordt onderhouden door vrijwilligers. De naam park is ietwat vreemd want je kunt er met de auto helemaal doorheen rijden alsof je door een bos rijdt. Op veel plaatsen zijn dan parkeerplekjes waarvandaan je een ommetje kunt maken door een stukje bos dat is opgezet met een thema. Telkens met een enorme verscheidenheid aan bloemen, planten en bomen. Ook erg veel en hoge varen bomen. We hadden zo’n groot en bijzonder park hier niet verwacht.

Hierna hebben we onze overnachtingsplek voor de komende twee dagen opgezocht, het Taupo DeBretts spa resort. Een holiday park met hot springs naast en achter het Hilton hotel langs de weg vanuit Taupo naar Napier.

Donderdag 1 november.

Vanmorgen bewust een keertje uitgeslapen en laat ontbeten. Ook niet zo heel erg want het miezerde flink. Wat spelletjes gedaan op de IPad en na de lunch zijn we naar de hotpools gegaan. Het was intussen droog geworden en we konden zelfs af en toe de zon zien.

We hebben ons eerst tegoed gedaan in een private pool. Alleen voor ons tweetjes. Maar die was toch wel erg aan de warme kant, zeg maar gerust te heet voor ons. 40 graden is net iets teveel van het goede. Dus dat hebben we niet al te lang volgehouden. Daarna nog een uurtje gezwommen en gebubbeld in het grote zwembad dat vanuit de ondergrondse warmwatervoorziening van warm water wordt voorzien. 37 tot 38 graden en dan in een bubbelbak. We hebben daar van genoten.

Vanavond na het eten nog even de stad in geweest voor een drankje.

Morgen gaan we verder richting Rotorua en het Coromandel schiereiland aan de Oostkant op de hoogte van Auckland. Hoe het daar was horen jullie volgende keer weer. Tot dan.

O ja, nog een kleine toegift. Voor diegenen die in de stapel steentjes op het Zuidereiland aan het zoeken zijn geweest naar onze steen zit hier een foto bij met uitvergroot beeld.