Nieuw Zeeland (2).

Zondag 7 oktober vanuit Queenstown

Het is alweer een week geleden. Maar dan toch hieronder weer meer van de afgelopen week.

We zijn op zondag vertrokken uit Dunedin en zijn eerst naar het schiereiland Otago Peninsula gereden. Op dat schiereiland ligt het enige kasteel dat Nieuw Zeeland rijk is, Larnachs Castle. Een kasteel dat tussen 1871 en 1876 gebouwd is voor W.J.M. Larnach (1833-1898), bankier en Politicus. Een van origine Engelse landheer die weinig is Engeland gewoond had maar meestal in de Engelse overzeese gebiedsdelen, destijds de Engelse koloniën. Hij was hier terecht gekomen nadat hij vanuit Londen benoemd was tot directeur van de Bank of New South Wales. Bij een tour over dat schiereiland vond hij dat toch wel een geschikte plek om te gaan wonen, kocht het grootste deel van dat schiereiland en liet er in 5 jaar tijd dat kasteel bouwen. Een indrukwekkend groot bouwwerk dat na de crisis aan het einde van de Goldrush in verval raakte en sinds 1990 in particulier bezit is gekomen. Sindsdien is men bezig met restauratiewerk en het via allerlei veilingen aanschaffen van zoveel mogelijk originele meubels, ornamenten etc. uit die periode om het weer zoveel mogelijk in de originele staat terug te brengen. En dat lukt aardig. Het deel van het interieur dat weer toegankelijk is voor het publiek ademt een sfeer van die jaren door de meubelstukken, de gobelins, de wapens, de inrichting van de kamers voor gasten, kinderen en personeel en de grote eetkamer. Rondom het kasteel zijn de tuinen al erg goed opgeknapt en zien er met de oeroude bomen en struiken prachtig uit. De meesten staan al in jong blad of beginnen de eerste bloemen te laten zien. Een uniek bouwwerk op een plaats waar we dat niet verwacht hadden.

Hierna terug aan de rand van Dunedin nog getankt en enkele boodschappen gedaan en daarna naar Balclutha gereden via de Southern Scenic Route langs diverse kleine plaatsjes en een camping opgezocht.

Het was redelijk druk op de weg ondanks dat het weekend is. Maar weer zonder stukken aangekomen op onze plaats van bestemming.

Onderweg viel het ook hier op, zoals we dat al meerdere plaatsen gezien hadden, dat er erg veel dode Opossums langs de wegen liggen. Geen kangoeroes, wallaby’s, wombats of vogels zoals in Australië, want die komen hier niet voor. Wel veel Possums en enkele aangereden eenden. En weilanden vol schapen, alpaca’s, runderen en, wat ook bijzonder voor ons was, erg veel weilanden met grote herten. En bij de runderen niet alleen velden met enkele losse stieren van de rassen Angus en Hereford voor nakweek, maar ook rassen die erg veel op de Nederlandse rassen lijken. De bekende zwart wit gevlekte maar zelfs ook enkele Lakenvelders, zwarte koeien met een brede witte rand rondom de romp. Dan zagen we hier op sommige plaatsen ook enkele Schotse Hooglanders lopen, maar dat waren er zo weinig dat wij het idee hebben dat die net als bij ons voor de sier gehouden worden. Kennelijk zijn hier dus ook diverse boerderijen waar niet alleen schapen of runderen gehouden worden maar ook herten en Alpaca’s. En dat dan allemaal voor de consumptie, de wol en de export.

We hebben hierna op de camping met een wijntje een rustig einde gemaakt aan deze dag.

Maandag 8 oktober.

Allereerst onze planning die we gisteravond gemaakt hadden voor de komende week nog eens doorgenomen. Vanaf vrijdag wordt het, volgens de vooruitzichten van vandaag beter weer, dus gaan we vrijdag of maandag een cruise maken. De Doubtful Sound Wilderness Day Cruise. Dat is een dag cruise van een uur of 7 dwars door het fjorden gebied, hier Fiordland genoemd. Het eerste deel van die cruise wordt over Lake Manapouri gevaren. Dan gaan we halverwege van boord, met een touringcar de Wilmot Pass over en dan weer met een boot de fiord Doubtful Sound op richting de Tasman zee. Het is de laatste week van de schoolvakanties dus maandag zal het wat minder druk zijn overal en gaan we er vanuit dat we maandag zullen gaan omdat het daar dan mogelijk stiller is.

Even tussendoor, op de campings is overigens weinig te merken van die schoolvakantie. Wel rijden er meer campers met jonge mensen maar die zitten dus kennelijk goed gespreid door het land heen. Om dan een week zinvol te vullen en we toch liever niet twee nachten op dezelfde plaats proberen te plannen gaan we een rondrit maken door het zuiden. Eerst terug naar het noordwesten naar Clyde, dan de bergen in naar Queenstown en vervolgens via Lumsden terug naar de Caitlins naar Kaka Point net voorbij Balclutha waar we nu zitten. Daarna langs de kust via Invercargill door naar Manapouri om vandaaruit de cruise te gaan maken.

Maar vandaag eerst via een heel andere route terug gereden naar Clyde. We zijn op tijd vertrokken en komen onderweg veel logging-trucks tegen die volgeladen zijn met dikke en dunnere boomstammen die in de bergen gerooid zijn en naar de houtzagerijen aan de kust vervoerd worden. En die rijden hier hard door, ondanks hun toch wel zware vracht. Blij toe dat we ze tegen komen en we ze niet de hele tijd achter ons hebben en we daarvoor aan de kant moeten. Dat rijdt dan een heel stuk onrustiger. Nu kunnen we op ons gemak toeren zonder het andere verkeer te hinderen.

We rijden vandaag vanuit het Oosten met de zon in de rug door een mooi groen en glooiend landschap. Dan zal je je afvragen of we dat landschap zo stillekens aan niet moe zijn. Nee hoor. Het is elke dag weer anders. Zeker vandaag omdat de zon nu volop voor ons uit op de heuvels schijnt en al het verschillende groen van de bomen, struiken en velden en het oranje gele van de bremstruiken in een prachtig licht plaatst. De velden lijken in dit licht wel op de groene lakens van biljart tafels. Niet zo vlak maar wel zo egaal groen. Heel anders dan wanneer we van West naar Oost rijden en we tegen al het groen aankijken waarvan we dan de schaduwkant zien.

Net voor het plaatsje Beaumont kwamen we de eerste One-lane bridge, een brug met een enkele rijstrook, tegen waarvan er nog vele zouden volgen. De weg moet op die plaatsen een rivier over en die brug is dan zo smal gemaakt dat er maar vanuit een van beide richtingen tegelijk overheen gereden kan worden.

In Millersflat in het plaatselijke “stads”park aan een picknick tafel geluncht. Daarna kwamen we vanaf Ettrick in de valleien allemaal boomgaarden tegen. Met allerlei vruchtbomen, zoals appels- en kersenbomen, notenbomen en enkele wijngaarden. En met allemaal hun eigen winkeltje waar de eigen gekweekte vruchten gekocht konden worden, inclusief de bijbehorende honingen.

Vanaf ongeveer 15 km voor Alexandra werd de streek veel ruwer en lag bezaaid met een enorme hoeveelheid rotsblokken in de velden en langs de kanten van de weg. Net voor Alexandra zagen we dan ook dat deze streek de Rocky Range genoemd wordt.

In Alexandra de I-site bezocht. Dat is een van de vele informatie kantoren op het Zuidereiland. Wat informatie opgevraagd over de bezienswaardigheden in de streek en gelijk gevraagd naar de mogelijkheden voor onze cruise over de Doubtful Sound. Nou die konden ze daar zelfs al voor ons boeken mocht dat uitkomen. Na eerst nog even vooruit gekeken te hebben naar de weersvoorspellingen zagen ze op de site dat er voor komende vrijdag een aanbieding was voor die cruise die ons aanmerkelijk in kosten scheelde en waarbij de weersvooruitzichten best goed waren. De schoolvakanties leveren volgens de dames die de informatie gaven, geen drukte in die regio. De gezinnen met schoolkinderen zitten veel meer richting het noorden omdat het weer daar beter is. En al snel hadden we beslist en daarmee voor de komende vrijdag, in plaats van maandag, onze cruise geboekt.

Dat betekende meteen ook dat we onze planning voor de komende dagen moeten gaan aanpassen.

Dinsdag 9 oktober.

Voor ons vertrek vanaf de camping hebben we in Clyde dan ook een nieuwe route gepland. We gaan voor een groot deel langs dezelfde route terug als waarlangs we gisteren gekomen zijn naar de Caitlins, de streek aan de oostkust ten zuiden van Balclutha. Alleen gaan we nu vanaf Beaumont rechtsaf langs de Clutha River door een rustig en vrij vlak maar bosrijk gebied om dan via Ashley Downs, Balclutha en Kaka Point naar onze eindbestemming voor vandaag, Curio Bay te gaan.

Na aankomst bij Kaka Point zijn we eerst helemaal doorgereden naar de kust, naar Nugget Point. Een vuurtoren op ongeveer 100 meter boven zeeniveau op een rots pal aan de kust. Nugget Point wordt het genoemd omdat vlak bij die vuurtoren een groot aantal brokken rots (nuggets) in zee liggen. Op enkele van die rotsen zagen we dat er fur-seals ofwel pelsrobben lagen te luieren. Vanaf de parkeerplaats moesten we zo’n kilometer heen en terug over een pad van een soort van vaste gravel dat redelijk steil omhoog en omlaag ging. En die afstand en het klimmen en dalen vielen niet tegen. Het gaat gelukkig vooruit met de spierkracht in mijn rechter been. We zijn daar allebei blij mee want dan kunnen we wat vaker stukken gaan lopen.

Na een lange dag rijden (tenminste voor Nieuw-Zeelandse begrippen) van 270 km, aangekomen bij Curio Bay bij het plaatsje Waikawa. Een natuurcamping op hoge rotsen aan de kust. We konden zelf een plekje opzoeken waar we wilden gaan staan. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Alle plekjes hier zijn in hoefijzervorm afgeschermd met ongeveer twee en een halve meter hoge hagen van een soort riet en dan voorzien van een laag grijze gravel op de leemlaag. Maar omdat het de laatste dagen kennelijk vaak geregend had was die onderlaag nou niet bepaald erg vast maar modderig. Op meerdere plekken waren diepe rijsporen te zien waar grotere campers zich bijna hadden vastgereden. Maar wij konden een vrij vlak plekje vinden zonder rijsporen en met voldoende gravel om met droge voeten uit te stappen.

Nadat we e.e.a. geïnstalleerd hadden zijn we even naar de kust gelopen. Het was eb en daardoor was goed te zien dat het “strand” hier bestaat uit gladde vlakke stukken rots die vol gegroeid zijn met lange slierten kelp. En de zee was erg ruw door de vrij harde wind waardoor de golven die tegen de rotsen sloegen hele bergen stuifwater omhoog gooiden van soms we een meter op tien hoog. Een prachtig zicht maar niet bepaald geschikt als zwemwater.

Woensdag 10 oktober.

Vanmorgen in de stromende regen opgestaan. Het heeft de hele nacht flink geregend en gewaaid. Ondanks het feit dat we tussen redelijk hoge struiken stonden, verschillende keren wakker geworden van het schudden van de camper. En vanmorgen dus wat moeten passen en meten om in de camper onze “slaapplek” weer opgeruimd te krijgen. Normaal doen we dat met de zij- en achterdeur open. Maar vanwege de regen en de kou (het was maar 6 graden vanmorgen)hebben we alles maar dicht gelaten en ons wat beholpen in de kleine ruimte.

Vandaag gaan we wat minder kilometers langs de zuidkust rijden via Invercargill naar Riverton. Dit omdat Invercargill een vrij grote stad is en we die toch steeds meer proberen te vermijden. En omdat Riverton ongeveer midden tussen Curio Bay en Manapouri ligt. Een beetje uitkienen om de etappes ongeveer te laten passen bij de dagen die we te gaan hebben.

Bij het tanken vroeg de bediende welke kant we uit gingen. Toen ik hem vertelde dat we richting Manapouri gingen vroeg hij of we wel dikke jassen bij ons hadden want er kwam sneeuw aan. De kou en de regen waren voorboden voor een Poolwind met sneeuw vanuit het zuiden zo vertelde hij.

Onderweg zagen we dat zijn melding klopte en kwamen we een truck met boomstammen tegen waar op de kop van die stammen zowaar sneeuw plakte. En de temperatuur liep ook niet op en bleef rond de 6 graden hangen.

In Riverton werden we in de druilerige regen verwelkomd met een hartelijk; “Welkom in het zonnige Southland van Nieuw Zeeland”. En dat met een dikke lachende grijns. In elk geval een warm welkom bij het natte koude weer.

Snel de camper aan de stroom gelegd en de heater aangezet om het binnen wat warm te stoken. Daarna zijn we allebei gaan schrijven. Ons Riki in haar schrift haar reisverslag en ik op de pc ons reisverhaal van de afgelopen dagen.

Donderdag 11 oktober.

We zijn in Riverton enkele boodschappen gaan doen en daarna richting Manapouri gaan rijden. Onderweg liep de temperatuur ietsjes op, van 2 graden vanmorgen bij het opstaan naar zo’n 8 graden rond de middag. Toen we nog een 50 km vanaf Manapouri waren lag er overal sneeuw langs de weg en op de velden en werd het weer frisser. De sneeuw op de wegen was ver weggereden en opgedroogd zodat we veilig verder hebben kunnen rijden.

Vrijdag 12 oktober.

Het is koud, net 1 graad onder nul. Het heeft vannacht flink geregend en nu we opstaan zien we dat er natte sneeuw valt. Buiten staan grote plassen water dus is het uitkijken met uitstappen en bij het naar de douche- en toiletruimte lopen. De camper meteen maar een paar meter verzet zodat hij niet meer in de plassen water stond. Bijtijds ontbeten, warme broeken aangedaan, de winterjassen die we in Geraldine gekocht hadden klaar gelegd en lunchpakketjes gemaakt.

Tegen 10 uur in enkele lichte natte sneeuwvlokken langs de doorgaande weg op onze bus gewacht die ons naar de haven zou brengen. Bij de haven met enkele tientallen anderen onze boardingpassen in ontvangst genomen en tegen half elf vertrokken we met een grote catamaran de West arm van Lake Manapouri op. Prachtige dichtbegroeide rotswanden die steil naar beneden de diepte in gingen.

Aan de U-vorm van de dalen tussen de verschillende rotswanden was te zien dat het niet om uitgesleten rivierbeddingen ging maar om heuvels die door het eeuwenlang schuren van gletsjers zo in een U-vorm uitgesleten waren.

Het zicht was slecht. Erg dichte bewolking en nevel van de natte sneeuw die nog steeds met vlagen naar beneden kwam. Heel anders dan we verwacht hadden na de weersvoorspellingen die we in Alexandra gezien hadden. Maar daardoor niet minder verrassend en mooi.

Na ongeveer een uur kwamen we aan het einde van het eerste deel over water en moesten we allemaal overstappen op twee touringcars die ons over de Wilmot Pass naar het begin van de Doubtful Sound moesten brengen. Die bussen moesten dan wel over 22 km iets meer dan 700 meter omhoog en omlaag over die pas.

En toen kregen we alweer een verrassing. Het was steeds harder gaan sneeuwen en op ongeveer 400 meter hoogte gingen de bussen aan de kant, gingen de zijkanten en de wielschermen open en moesten er sneeuwkettingen om de achterwielen. En toen weer met een slakkengangetje omhoog en omlaag. Bovenop was het nog zo aan het sneeuwen en mistig dat we alleen maar foto’s konden maken van mistige luchten.

Beneden aangekomen wachtte alweer een grote catamaran op ons waarmee we de Sound opvoeren. Langs verschillende inhammen / fiorden kwamen we uiteindelijk aan bij de open zee, de Tasman zee. En daar werden we nog even op een niet al te wilde manier door elkaar geschud toen hij tot kort aan de branding voer om ons de fur-seals of pelsrobben te tonen die daar op de hogere uit zee oprijzende rotsen lagen te rusten.

Prachtig om te weten dat ongeveer 2500 km naar het Westen Tasmanië ligt. Vandaar de naam Tasman zee tussen deze beide continenten.

Langs de pas hadden we al op veel plaatsen vallen zien staan. Er wordt hier aan pest-control gedaan. Proberen om met milieuvriendelijke middelen de kleine roofdieren op te ruimen. Nadat bij aankomst van de kolonisten rond 1830 konijnen geïntroduceerd waren als jachtdieren en voor voedsel hadden die geen roofdieren waardoor ze enorm in aantal groeiden. Ondanks vele protesten werden daarop hermelijnen, fretten en wezels ingevoerd om deze enorme groei terug te dringen. Het had een averechts effect. De hier levende flightles birds zoals de Kakapo, de Kiwi en de Takahe waren de slachtoffers, omdat ze geen roofdieren gewend waren en makkelijke prooien waren. Ook vogels moesten het ontgelden. En daarmee groeiden de geïmporteerde roofdiertjes weer uit tot een overlast gevende populatie die ervoor gezorgd heeft dat vele soorten inmiddels uitgestorven zijn. En er dus een pest-control is en er beschermende plekken zijn opgezet om de overgebleven maar ook nagenoeg uitgestorven flightles birds terug te laten komen. Al met al een educatieve trip.

Toen we terug reden was de sneeuw op de heuvel verdwenen en konden onderweg mooie foto’s gemaakt worden op de uitzichtpunten.

Tegen half zeven waren we terug op de camping waar we na een makkelijke maaltijd en een wijntje al vroeg onder de wol waren gekropen. Er werd een koude nacht verwacht.

Zaterdag 13 oktober.

Wanneer we opstaan zien we dat de ramen van de camper aan de binnenkant bevroren zijn. Het was 3 graden onder nul maar verder droog buiten. De motor aangezet en de heater en de zaak warm gestookt voordat we vertrokken. Ook dit was weer iets waar we niet echt op gerekend hadden maar wel prachtig helder weer.

We hebben onderweg naar Queenstown dan ook weer genoten van het nog steeds iedere keer weer andere landschap. Dit keer onderweg veel berghellingen die vanaf een afstand erg somber en bruin leken. Maar dat bleek mee te vallen. Dichterbij bleek dat er wel weinig bomen en struiken stonden maar dat de bruine kleur veroorzaakt werd door de duizenden pollen beemdgras.

Na enkele flinke passen langs Frankton aangekomen in Queenstown. Frankton en Queenstown liggen aan elkaar vast op de kop van Lake Wakatipu. Het was er erg druk met jongeren die kennelijk allemaal van de laatste gevallen sneeuw wilden profiteren en daarheen gekomen waren om te skiën of te snowboarden.

Wij zijn doorgereden naar het westen naar Glenorchy. Een prachtige route vlak langs het meer en een idyllisch plaatsje waar het ook vrij druk was met mensen die wilden gaan wildwatervaren of gewoon een dagje weg waren ui de stad.

We gaan vannacht, volgens de weersvoorspellingen tenminste, waarschijnlijk onze laatste nacht in met temperaturen rond het vriespunt.

Zondag 14 oktober.

De temperatuur viel mee. Het is net 0 graden en we beginnen al te wennen aan deze wat winterse temperaturen zoals we die in Nederland kennen. Maar wat in het vat zit verzuurd niet zeggen ze dan dus we gaan de komende weken warmer weer beleven wanneer we ook op het noordeiland zijn.

Maar dat kunnen jullie volgende keer weer lezen. Vandaag eerst de bergen over naar Haast aan de westkust.

Tot dan.