Nieuw Zeeland Noordereiland (3)

13 november 2018 - Takapuna, Nieuw-Zeeland

Het laatste deel van onze trip door Nieuw Zeeland.

Een iets langer verhaal dan eerder maar met foto’s en filmpjes voor onszelf en voor jullie om nog mee te maken wat wij de laatste week gezien en meegemaakt hebben.

We gaan verder vanaf Taupo waarvandaan ons laatste verhaal op de site kwam.

Vrijdag 2 november.

Op ons gemakje om 10 uur op pad gegaan met de bedoeling om vandaag in Rotorua te stoppen. Een vrij korte trip van een kleine 150 km maar waar onderweg nog volop te zien is.

Meteen buiten Taupo naar de Huka Falls gereden. Dat is een erg indrukwekkende waterval. Vanuit het Waikato meer gaat het water met enorm geweld over een afstand van ongeveer 150 meter door een nauwe spleet 11 meter omlaag waar het verder gaat als de Waikato River. Daarbij gaat er, op de momenten waarop het meer ervoor vol is door de vele regenval, elke seconde bijna een vol zwembad met water doorheen. Je kunt dat, met geluid, een beetje meebeleven op de film die ook op de site staat. De Waikato river gaat daarna door de westzijde het hele land door en komt net onder Auckland in de Tasman zee uit.

Bij deze Falls werd ons Riki plots aangesproken door een meisje uit Maleisië dat met haar ouders en zuster op pad was. Zij wilde graag een foto van haar familie met ons Riki. Ik vroeg uiteraard waarom met ons Riki en meteen was ook ik gevraagd om daarbij te komen staan. Zij wilde haar ouders laten zien wat voor mensen hier de attracties bezoeken en daarmee samen op de foto. Daar hebben we dan ook graag aan meegewerkt. Hierna ontspon zich een leuk gesprek waarbij hele familieverhalen van haar zijde voorbij kwamen. Zij had inmiddels zelf 9 maanden in Nieuw Zeeland gewoond en gewerkt en ging zich hier nu definitief vestigen, vandaar dat zij haar familieleden mee nam op een rondtocht over het eiland. Houdt dit stukje tekst in je gedachten want daar komen we later nog op terug.

Hierna zijn we doorgereden naar Wai-o-tapu Thermal wonderland. Een gebied waar, door de hoge geothermische activiteit in de bodem, enorme stukken land omgevormd zijn tot rokende modderpoelen met geisers die om de zoveel tijd enorme fonteinen met heet water en modder de lucht in spuiten. Ook zijn daarmee gebieden ontstaan met mineralen-, kalk- en zwavelafzettingen in vele kleuren met plassen water die stomen vanwege de hoge watertemperatuur die op sommige plaatsen de 100 graden Celsius bereikt. We hebben van een van deze modderpoelen of mudpools zoals die hier genoemd worden een stukje op video opgenomen en bij de films op de site geplaatst. De sterke zwavellucht, lijkend op de lucht van rotte eieren, moet je er maar bij denken maar die is nadrukkelijk in het hele gebied aanwezig en vooral vlak bij die pools.

Kort daarna hebben we een Glass Gallery bezocht. Door enkele kunstenaars zijn prachtige glazen voorwerpen gemaakt, voornamelijk vazen, maar ook bloemen, wandborden, schalen, bekers en zo en dan in de natuurlijke kleuren zoals je die hier elke dag tegenkomt. In de vazen zijn bijvoorbeeld rivieren weergegeven die tussen groene bomen door over keien stromen. Zo zijn er ook massieve glazen bollen waarin verschillende miniatuur boompjes met bloeiende bloesem zijn gemaakt. Prachtig. En vooral voor de verkoop aan de vele Chinese en Japanse bezoekers die hier met busladingen tegelijk langs komen. De prijzen liegen er dan ook niet om. Maar goed, alle waar heeft zijn waarde.

Uiteindelijk zijn we terecht gekomen bij de camping aan Blue Lake net iets ten zuidoosten onder Rotorua. Hier blijven we twee dagen.

Zaterdag 3 november.

In de ochtend naar de stad gereden en in het stadspark terecht gekomen. Een erg groot park met ook hier erg veel omheinde mudpools en geothermische stukken grond in allerlei kleuren. Ook was op twee plaatsen een soort ondiep bad aangelegd waar mensen met de voeten in het warme grondwater konden uitrusten. Ook daaromheen mooi aangelegde speelplaatsen voor de kids waar ze konden spelen terwijl de ouders konden bijkletsen met de voetjes in het warme water. Prachtig. Het miezerde een beetje maar desondanks genoten van het feit dat midden in zo’n grote stad een dergelijk park is aangelegd en erg goed onderhouden wordt. Ook hieraan kunnen we op veel plaatsen in Nederland een voorbeeld nemen.

In de middag naar Buried Village gereden. Een dorpje dat door de vulkaaneruptie van Mount Tarawera op 10 juni 1886 bijna volledig vernield werd en onder de as en modder was verdwenen. In een omtrek van wel 14 km werden dorpen vernield door de neervallende brokken lava en werden ze grotendeels bedolven onder een dikke laag as. De explosie van deze vulkaan werd tot in Christchurch en Auckland gehoord en gevoeld en ook de gevolgen vulden maandenlang de dagbladen wereldwijd.

Op deze plaats, bij het toenmalige dorpje Te Wairoa, waren tot voor die tijd de wereldberoemde Pink and White Terrasses, enorme waaiervormige sillica-terassen met hotpools, te bewonderen. Zie de bijgevoegde foto’s van schilderijen uit die tijd. Die terrassen werden door de eruptie ook volledig vernield en zijn voorgoed verdwenen onder de lava. Vanuit de hele wereld kwamen tot die tijd de toen “gegoede” mensen voor enkele weken daarheen om het zogenoemde 8e wereldwonder en de hotpools te bezoeken. Destijds niet met touringcars of campers zoals nu maar met paard en wagen en grote stukken te voet. Vanuit die vulkaanuitbarsting is Lake Tarawera ontstaan.

In het nu door archeologische opgravingen zichtbaar gemaakte deel van het oude dorp kun je je, mede door de vele teksten, een beeld vormen van wat er toen gebeurde. Het moet voor de bewoners een ware nachtmerrie geweest zijn.

In de avond op de camping de route voor de komende dagen gepland en gebruik gemaakt van de aanwezige hot tob waarin we onszelf verwarmd en verwend hebben aan en met het warme water daarvan.

Zondag 4 november.

We zijn vanuit de camping vertrokken en eerst een stukje teruggereden naar de scheiding van het Blue en Green Lake. Een smalle heuvelrug waar bij voldoende zonlicht het kleurverschil in het water goed te zien is. Het Green Lake kleurt iets meer groen door de iets grotere diepte en de aanwezige algen, terwijl het Blue Lake door zijn zandstenen bodem en silica afzettingen veel helderder is. Ook nog een korte blik gewaagd aan Lake Tarawera waarvandaan een watertaxi passagiers over het meer vervoert tussen Rotorua en de aan het meer liggende plaatsen daaromheen.

Daarna zijn we vertrokken om via Taurange terecht te gaan komen bij Hot Water Beach tussen Tairua en Whatianga aan de Oostkant van het Coromandel schiereiland.

Vanuit Rotorua zijn we door de Mangorewa Gorge gereden naar Tauranga. Alweer een erg steile doorgang door de heuvels met de bekende bochten, hellingen en afdalingen. Ook hier een prachtig groen gebied met een erg grote variatie aan soorten bomen.

Daarna kwamen we veel Avocado en Kiwi boomgaarden tegen. In het gebied rond Tauranga worden van oudsher Kiwi’s gekweekt die hiervandaan wereldwijd geëxporteerd werden. Jammer genoeg zijn ze – na het exporteren van de jonge Kiwi-planten – vergeten dat ze daarmee ook een groot deel van die exportmarkt kwijt raakten. 

In Tauranga aan de baai geluncht en daarna in een klein plaatsje verderop genaamd Bethlehem onze boodschappen voor de komende dagen gehaald.

Bij het dorpje Katikati hebben we een bezoek gebracht aan de Bird Gardens. Een idyllisch park te midden van de Kiwi boomgaarden. We hebben daar ruim anderhalf uur rondgewandeld maar weinig vogels gezien, buiten de vele kippen en eenden met de  logischerwijze in deze tijd van het jaar daarbij aanwezige kuikens. De naam Gardens klopt dan ook wel maar de toevoeging  Bird is niet helemaal wat wij ervan verwacht hadden.

Langs enkele kustplaatsjes de stranden en jachthavens bewonderd en uiteindelijk terecht gekomen op de camping vlak bij Hahei in het gehucht Hot Water Beach. We hebben daar een rustige avond gehouden omdat we morgen toch nog even met de voetjes in het warme zeewater willen gaan staan.

Maandag 5 november.

Met mijn broer en zijn vrouw hadden we afgesproken om nog enkele dagen naar een camping te gaan aan de Westkust in Ruapuke, vlak bij Raglan. Om daar samen wat te kunnen napraten, te vissen en te wandelen. Dus gaan we vandaag die richting uit. Maar eerst naar de Westkust van het schiereiland.

Al vroeg naar de Hot Water Beach gegaan. Het zeewater wordt daar, op een strook strand van een kleine 100 meter, erg warm doordat daar het zeewater door een Geothermische ondergrondse rivier, die vlak bij de zee bijna bovengronds komt, verwarmd wordt. Wanneer je dan bij laag water met je blote voeten over het strand loopt dan kun je dat op enkele kleine stukjes maar heel even omdat de grond dan gloeiend heet wordt. Te warm voor je blote voeten. Dit is een erg toeristische trekpleister omdat veel mensen daar, gewapend met een schep, naartoe gaan om een grote kuil te graven en daarmee voor zichzelf een hot pool te creëren. Het was vandaag pas om half twaalf laag water dus wij waren te vroeg maar wilden het toch weer een keertje, zoals ook in 2010, nog eens gevoeld hebben.  Na wat gedraai met onze voeten in het zand, op de rand van het strand en het zeewater, konden we de warmte al wel voelen en hebben we daar dan ook even stilgestaan om ervan te genieten.

Tegen tienen gaan we verder omdat we vandaag toch maar in Hamilton proberen te komen. Dan zijn we niet zo ver meer van Raglan vandaan en kunnen we onderweg toch nog van enkele leuke dingen genieten.

In Whatianga onze koelkast weer gevuld en een klein stukje terug gereden naar het begin van een binnendoor weg naar de plaats Coromandel. Daarbij zijn we over een erg lange gravelweg door de heuvels gegaan en terecht gekomen bij het plaatsje Waiu waar we het park met de naam Waiu Waterworks bezocht hebben. Een wat gedateerd maar nog steeds erg interessant park. Hier zijn in enkele jaren tijd door een kunstenaar met de simpelste middelen zoals fietswielen, buizen, emmers, en een enkele pomp ludieke en speelse kunstwerken gemaakt die allemaal door een enkele waterbron worden aangedreven. Er wordt vanuit een rivier water gepompt naar een hoog gelegen vat met een door zonne-energie aangedreven pomp. Daarna worden alle kunstwerken aangedreven door een waterstraal die van bovenaf of van onderuit het betreffende deel 24/7 aan de gang houdt. Zo is er een klok die daarmee constant de juiste tijd aangeeft. Een slinger met een stang met emmers wordt door een straal water aan de gang gehouden en dat precies zo dat de klok gelijk blijft lopen. Ook zijn er dingen die je met de hand kunt aandrijven door een handel over te halen en daarmee een waterstraal toegang te geven tot dat ding waarna het gaat bewegen. Of het verrast je doordat niet bij dat voorwerp water uit de slang komt maar ergens achter of boven je waardoor je jezelf nat spuit. Er zijn teveel van die dingen om ze allemaal op te noemen maar erg geinig om al die dingen te zien bewegen. Daarnaast zijn er veel borden met stukken tekst die een stukje historie beschrijven of ludieke uitspraken vertellen. Al met al een aardig tijdverdrijf voor een paar uurtjes.

In Coromandel enkele broodjes genuttigd en even aan de haven gezeten. Daarna rap op weg gegaan omdat we nog ruim 180 km te gaan hadden om in Hamilton terecht te komen. We volgen de weg langs de kust die ook hier niet overal beneden aan het water ligt maar heuvelop en heuvelaf gaat met de bekende bochten. Langs het plaatsje Thames en langs veel kleine plaatsjes met hun eigen namen gereden. Bij ons worden dat buurtschappen genoemd.  Uiteindelijk bij het plaatsje Kopu terecht gekomen waar een grote en lange brug al het verkeer vanuit het Coromandel schiereiland in de richting van Auckland en Hamilton voert.

Vandaaruit zijn we afgezakt naar Hamilton waar we een camping genomen hebben voor twee nachten. Woensdag gaan we naar het plaatsje Ruapuke, zo’n 20 km onder Raglan. Daar is voor ons een camping geboekt.

Dinsdag 6 november.

Tegen tienen naar de Hamilton Gardens gereden. En met een lekker zonnig dag hebben we daar heerlijk genoten. Na aankomst eerst een rondvaart meegemaakt over de Waikato River. Je weet nog wel, de rivier die vanuit Lake Taupo langs de Huka Falls deze kant uitkomt.

Na de lunch zijn we de Gardens in gelopen. Dit keer geen botanische tuin, verre van dat zelfs. Maar een park dat eind 60-er jaren, tijdens de recessie door vrijwilligers en door mensen die vanuit een werkgelegenheidsproject dat door de overheid gefinancierd werd aan werk kwamen, vanuit een oude vuilnisbelt is opgebouwd. Een lust voor het oog. Heel erg strak ingedeeld in diverse soorten kleine en van elkaar goed gescheiden en perfect onderhouden tuinen met elk hun eigen thema. Zoals The Japanese Garden of Contemplation, Chinees scolars garden,  the Indian Char Bagh garden, the Fantasy garden, The Parapa Garden in Maori stijl. The Tropical garden, the Tudor garden, een modernistische tuin, the Italian Renaissance garden, een kruidentuin en een tuin met authentieke groenten etc. En dat allemaal met de nadruk op de wijze zoals deze tuinen in de landen van herkomst werden opgezet door de tuinarchitecten van vroeger.

Op een gegeven moment groeten we enkele meisjes en denken er allebei tegelijk aan dat we die kennen, maar schenken daar op dat moment verder geen aandacht aan. Iets verderop staat een vrouw druk op haar IPhone te scrollen en wanneer we haar passeren vraagt ze of ik Maikel ben. Daarbij laat ze een foto zien die ze van ons allen gemaakt had bij de Huka Falls. Het zijn de Maleisische mensen die we daar eerder ontmoet hadden en nu hier in Hamilton weer tegen kwamen. Een leuk weerzien en we hebben dan ook kort onze reiservaringen van de laatste dagen gedeeld.

Bij de Italian Renaissance garden kwamen we een Indiër tegen die met zijn kleinkinderen en oudste zus op stap bleek te zijn. Hij bleek een echter Kiwi te zijn die in Nieuw Zeeland geboren en getogen was maar ook enkele jaren verspreid over de wereld gewoond had. Met hem hebben we bijna een uur staan praten over allerlei zaken zoals de verschillen in het christelijke en islamitische geloof en de oorspronkelijke universele geloofsovertuiging  van het Zoroastrisme, gesticht door de profeet Zarathustra, waaruit zowel het christendom als de islam ontstaan zijn. Ook over het geloof in reïncarnatie en het witte licht bij een bijna dood ervaring. Voor hem allemaal heel reëel omdat hij, zoals hij het zelf zei, een tweede kans had gekregen in zijn leven na een ernstige hartaanval en een open hartoperatie 6 jaar geleden. Een bijzondere ontmoeting die ook ons raakte door de ervaring van mijn broer en zijn open hartoperatie.

Een erg fijne dag, met goed weer en leuke ontmoetingen en dingen die we gedaan en gezien hebben.

Woensdag 7 november.

Vanuit Hamilton onderweg gegaan naar Ruapuke. Eerst nog even aangegaan bij de I-Site in Raglan (het plaatselijke VVV-kantoor zeg maar). Daar kregen we een plattegrond van de streek en het advies om niet binnen deze plaats onze lunch te gebruiken maar net iets buiten de stad langs de weg naar Ruapuke. Daar hebben we op een hoog gelegen uitkijkpunt gezeten en de vele surfers gezien die daar hun best deden of les kregen. Ook waren daar enkele durfallen aan het zwemmen. Leek ons toch wel erg koud met de straffe wind van dat moment.

Hierna langs de kust onze weg vervolgd naar de camping. De mevrouw van de I-Site had ons al verteld dat we dan enkele kilometers onverharde of gravelweg zouden hebben maar dat die goed te berijden was. Dus vol goede moed op pad gegaan. Nou daar kwamen we onderweg toch wel een beetje van terug. Erg smal met veel steile stukken en dan tot overmaat van ramp wegwerkzaamheden onderweg waarbij je geen kant uit kunt. Niet meer vooruit of alleen achteruit over zo’n smalle gravelweg. Zie je het ons al doen! We kwamen onderweg dan ook walsen tegen en een grote shovel of Grader die de volle breedte van de weg nodig had en waarbij we het geluk hadden dat we op dat moment net bij een inrit naar een “weiland” waren en we, echt maar net, naast de weg konden stoppen. En dan verder over een net opgehaalde weg die erg ruw gemaakt was en vol grote en kleine keien lag. Je kunt dat een beetje zien op het filmpje.

Iets verderop waren werklui net naast de weg doende om een nieuw laadstation voor vee te bouwen. Dat is een soort van omheining met daarbij een schuine opgang waarlangs vee dan makkelijker in een veewagen geladen kan worden. Ze kunnen daarlangs dan zelf de vrachtwagen in lopen. En iets verderop, jawel, daar lagen een aantal koeien op en naast de weg waar we rustig aan moesten doen omdat de dames niet echt van zins waren om ons te laten passeren.

Maar uiteindelijk zijn we op een camping aangekomen in een klein en vrij diep dal vlak aan zee.

Daar dus slechts twee vrij sobere toiletten en enkele zinken wasbakken om je te verfrissen.  En geen WiFi en telefoonbereik. Een heel andere camping dan we gewend waren. Maar met aller- vriendelijkste mensen die ons een warm welkom boden.

Ongeveer een half uur na ons kwamen mijn broer en zijn vrouw met hun camper ook aan en konden we naast elkaar een plekje op een strakke grasmat innemen.

Kort nadat we alles ingericht hadden zijn we even de heuvel opgelopen om bovenaan van het uitzicht op zee te genieten. Ondanks het wat druilerige weer toch wel weer leuk om gezien te hebben. Die avond lekker met elkaar de laatste nieuwtjes gedeeld en enkele potjes Yahtzee gespeeld.

Donderdag 8 november.

Vandaag lekker even met z’n viertjes in ons campertje - met vier stoelen - , dat is wat gezelliger dan met twee campers rijden, gaan stappen in Raglan. In het dorp was het vrij druk met jongelui die daar kwamen om langs de kust te gaan surfen of parasailen. Deze kant van de kust is daarvoor vanwege de redelijk hoge golven bijzonder in trek en dat is te zien aan de vele winkeltjes met surfspullen en kantoortjes waar trips in die trant worden aangeboden. Wij hebben wat winkeltjes bekeken, een bakske gedaan en zijn daarna naar het strand geweest. Lekker uitgewaaid en even gekeken of het geschikt tij was om te gaan zeevissen en waar dat dan het beste te doen was.

Dat gaf ons echter weer even een klein probleempje wat ons al eens eerder overkomen was. Op de weg naar het strand, heuvelaf, hadden we al wel gezien dat er op sommige plaatsen flinke gaten en bulten in de gravelweg zaten. En op de weg terug kom je die uiteraard ook tegen wanneer je heuvelop rijdt. Maar dan moet je ondanks het schudden van de camper wel rustig aan blijven door rijden anders valt hij stil. En dan kom je alleen met hulp van een tractor of door je een stukje terug te laten zakken en met een aanloop opnieuw te beginnen, boven aan terecht. Maar door die bulten en gaten ging de camper zodanig aan het schudden en rammelen dat het binnen ook ging rammelen en de beide kastjes boven de gaspit en het aanrechtje open sprongen. Die slotjes hebben onvoldoende grip om dan dicht te blijven zitten. Maar goed. Daarbij kwam dus wel enig keukengerei of serviesgoed  zoals kopjes en schoteltjes naar beneden en sneuvelden er weer een paar. Daar kunnen we weer voor naar The Warehouse, een soort erg grote Blokker die je hier op veel plaatsen tegen komt. We waren er al eerder achter gekomen dat het serviesgoed van Apollo daar vandaan komt en gelukkig maar $ 1,00 ofwel € 0,60 per stuk kost, dus dat zijn gelukkig de kosten niet. Na enig gefoeter toch maar ineens terug naar de camping gereden en de brokken opgeruimd. En we gaan er dan maar vanuit dat scherven geluk brengen en dat hebben we al heel veel gehad tijdens deze reis.

Daarna onze visspullen in gereedheid gebracht. Toen kregen we een fijne  verrassing. Een van de vaste campingasten had gezien en gehoord dat we vanwege die gravelweg en de gaten en bulten kapot serviesgoed hadden opgedaan en bood aan om ons met zijn auto naar de vis-stek te brengen en daar ook weer op te halen. Daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt. Het was knap winderig en afgaand water maar wel een erg vlak strand dus kwamen de golven telkens een heel eind het strand op. Dat was soms wel 100 meter of meer. En dat is lastig strandvissen.  Je moet telkens goed uitmikken dat je gaat ingooien wanneer het water het verste weg is en dan snel terug lopen omdat anders de golven over je benen slaan of je onderuit halen. Maar we hebben een aantal keren flinke beten gehad en ikzelf heb wonderwel een kleine Kawai van zo’n 20 cm, een soort makreel, gevangen. Maar daar bleef het helaas bij. We hebben wel genoten van die paar uurtjes samen aan het strand.

’s-Avonds op tijd naar bed omdat we morgen verder gaan. De weersvoorspellingen geven slecht weer af en dan kunnen we beter uit die vallei weg zijn. Visweer is dat ook niet dus we houden het op twee dagen samen.

Vrijdag 9 november.

Vanuit Ruapuke samen gereden naar Whatawhata. Daar gezellig een Cappuccino gedronken met een stuk Apfelstrudel, uiteraard met een bakje slagroom erbij. Gezellig en lekker. Hierna afscheid genomen. Wij gaan richting het noorden en Hans en Anita naar het zuiden richting huis op aan.

Vanuit Whatwhata zijn we langs Taupiri en Huntly richting Auckland gegaan. Via de erg drukke Highway 1 dwars door Auckland gereden.

In Whangaparoa bij The Warehouse wat nieuw serviesgoed aangeschaft. En ook toen weer een gedenkwaardige ontmoeting. Toen wij The Warehouse in liepen passeerden we een wat oudere dame die gedag zei. Naar wij dachten naar iemand achter ons want wij kenden haar niet. Toen wij iets verderop in de winkel waren kwam zij naar ons toe en vroeg aan ons Riki of zij Mary was en aan mij of ik Ian heette. Dat konden we naar alle eerlijkheid ontkennen en dat verbaasde haar zichtbaar.

Na een kort gesprek bleek dat zij bij de ingang echt naar ons een goedendag gezegd had omdat ze in de stellige overtuiging verkeerde dat wij de personen waren die zij noemde. Volgens haar waren wij de “spitting image” van kennissen van haar die in Wellington wonen. Haar naam is Sue Anderton en naar haar luisterend moet er dus in Wellington een dubbelgangers echtpaar van ons wonen. Nog wat verder doorpratend vroeg zij waar we naartoe gingen. Toen we vertelden dat we naar de jachthaven in Gulf Harbour onderweg waren om vandaaruit morgen met de Ferry naar het vogeleiland Tiritiri Matangi te gaan, kwam naar voren dat zij ook die kant uit ging om die avond met kennissen een drankje te drinken en een warme maaltijd te nuttigen in de plaatselijke Yahtclub. Die club ligt pal aan de haven waarvandaan ook de Ferry naar dat eiland vertrekt. Aan die haven blijkt  een vrije kampeerplaats te zijn die ruimte aan campers biedt om daar te overnachten. Wij werden door haar spontaan uitgenodigd om ook naar de Yachtclub te komen omdat zij als lid gasten kan en mag uitnodigen.

Dus werden we die avond voorgesteld aan de Commodore ofwel voorzitter van de Yahtclub, hebben we kennis gemaakt met een aantal  boaties en een lekkere warme maaltijd genuttigd. Iedereen was uitermate verbaasd dat wij Sue niet kenden en over de wijze waarop wij kennis gemaakt hadden. Alweer een ervaring die deze reis voor ons bijzonder blijft maken.

We zijn de volgende morgen niet naar het vogeleiland gegaan. De kosten voor de heen- en terugtocht inclusief een gids op het eiland waren ons te hoog. Voor dat geld kunnen we erg veel andere dingen doen. Dus hebben we het gelaten bij het aanhoren van de verhalen in de club over de op dat eiland verblijvende beschermde soorten en de wijze waarop die daar verzorgd worden.

En de avond en nacht verder naast een aantal andere campers op de parkeerplaats bij de jachthaven doorgebracht.

Zaterdag 10 november.

Vanmorgen rustig aan de camper op orde gebracht voor het vervolg van onze reis en uitgekeken naar de start van de zeilrace waarvan we gisteravond gehoord hadden.

Een bijzonder gezicht om -  zei het dan van ruime afstand – een groep van zo’n 25 zeilboten na het startschot tegelijk dezelfde kant uit te zien varen.

In Whangaparoa ons inmiddels tot dagelijks gebruik uitgegroeid bakske ochtendkoffie gepakt bij de MacDonalds. Echt lekkere koffie maar dan als Cappuccino. Daarna via Orewa en Warkworth naar de steiger in Leigh gereden. Daar een paar broodjes gemaakt en even gekeken naar enkele chinezen die daar aan het vissen waren. Zij vingen, naast enkele soorten makreel ook veel kleine pipers. Dat zijn net een soort van Geep zoals we die bij ons kennen. Alleen veel kleiner, met een rode punt op de top van de snuit en de bek aan de bovenzijde van het lijf. Echt heel bijzondere visjes die door de chinezen als lekkernij aan hun klanten verkocht worden en hier gratis door hen gevangen worden. Of dat, gelet op de lengte, wel helemaal legaal gebeurde hebben we maar niet gevraagd.

Hierna eerst terug gereden naar Warkworth en vandaaruit verder langs de kust gereden naar Whangarei en de Top10 camping opgezocht waar we meteen voor twee nachten geboekt hebben. 

Zondag 11 november.

Tegen half elf vertrokken naar Kaiatea, net iets voor de kust waar de dochter van mijn broer woont. Gezellig bij een hapje en een drankje onze kennismaking vernieuwd en bijgepraat over hun en ons leven.

Hierna langs de kust gereden en in het plaatsje Manapouri de stoute schoenen aangetrokken en in zee gaan zwemmen. Koud, flinke golven maar voor mij dan toch de voldoening dat ik tijdens deze reis toch nog een keer in de Pacifische Oceaan gezwommen heb.

En ’s-Avonds gezellig met zijn allen gaan eten in de Fat Camel bar waar we voor het eerst  Israëlisch / Turks gegeten hebben. Humus, een soort van puree van kikkererwten met olijfolie. Falafel, ronde ballen groentedeeg met een korstje zoals om kroketten zit en enkele soorten vlees waarvan we naar de herkomst alleen maar konden raden. Bijzonder, lekker en stikgezellig.

Maandag 12 november.

In Whangarei weer eens naar de kapper gegaan. Het was nodig na zeven weken. Enkele boodschappen gedaan voor de laatste dagen van onze reis en afgezakt naar het kustplaatsje Whangateau waar we op een holiday park een powered site ingenomen hebben.

Onderweg nog afgeslagen voor onze lunch naar het plaatsje Marsden Bay. Een klein en erg stil plaatsje aan een baai waar iets verderop een olieraffinaderij ligt en een haven die – ook hier – vol lag met boomstammen.

Dinsdag 13 november.

We gaan vandaag naar Takapuna waar we de laatste twee dagen gaan overnachten. Dan kunnen we rustig aan al het nodige nog een keertje wassen, alles opnieuw inpakken en klaarmaken voor de vliegreis naar Sydney.

En dat was ons verslag over deze reis.

We gaan nog een kleine week naar onze familieleden in Sydney. Woensdagavond nog naar een voorstelling van Andre Rieu. En dan gaan we donderdagmiddag beginnen aan onze vliegreis terug naar Nederland. Waar we dan, als alle vluchten gaan zoals ze nu gepland zijn, vrijdagmorgen vroeg op Schiphol verwachten aan te komen.

Guus nogmaals bedankt voor het opzetten van deze reislogger en jullie allemaal bedankt voor het volgen van onze reis en de vele leuke en soms verrassende reacties.

Tot ziens in Nederland.

Foto’s

17 Reacties

  1. Jose de kanter:
    13 november 2018
    Wat een mooi verhaal weer. Geniet nog van de laatste dagen . En ik wens jullie een heel goede terug reis.
    Groetjes Jose
  2. Hans& Addy:
    13 november 2018
    Veel plezier nog op de laatste dagen van jullie avontuur ! Behouden reis terug !
    Liefs Hans&Addy
  3. Aline:
    13 november 2018
    Jammer dat de reis er bijna opzit!
    Ga de verhalen missen!
  4. Marie-Louise:
    13 november 2018
    Zo Reizigers
    De laatste loodjes van jullie reis zitten eraan te komen. Het was een genoegen om met jullie "mee te mogen reizen" via de verslagen, foto's en filmpkes.
    Nog hele fijne dagen en een goede terugreis naar een toch nog steeds vrij "warm" Nederland (momenteel rond 9 graden daarna oplopend naar 14 graden) . Thuis zal het wat lawaaierig gaan worden door het begin van de sloop van de school.
    Voor nu groetjes
    Marie-Louise
  5. Marijke van der Broek:
    13 november 2018
    Wat was het leuk om jullie verhalen te lezen.
    Goede reis terug.

    Groeten Marijke
  6. Toos:
    13 november 2018
    Jammer voor jullie dat de reis er op zit en jammer voor ons dat er geen verhaaltjes meer komen vond het stik leuk , maar Miel je kunt natuurlijk ook over de Sinterklaas perikelen schrijven die nu gaan volgen .
    Bedankt jullie voor de leuke verhalen en een hele veilige en goede terug vlucht .
  7. Levien van Vlimmeren:
    13 november 2018
    Helaas komt ook hier een einde aan van deze mooie reis.
    Wat ik allemaal gelezen heb is het een mooie reis geweest.
    Geniet nog een week.
    Dan zien wij je zo weer op de bus
    Levien
  8. Guus:
    13 november 2018
    Hi Miel en Riki,
    Het opzetten van dit blog is graag gedaan Miel en je hebt er uitstekend gebruik van gemaakt, Chapeau ! Mooie proza.
    Jullie toetje - Andre Rieu in Sidney - had zomaar in duigen kunnen vallen als je ziet wat er over zijn shows in NL onlangs werd beslist door de hoogste rechter hier; zie: https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/nederland/artikel/4461511/andre-rieu-hoeft-geen-boete-te-betalen-voor-kinderarbeid .
    Awel, geniet er nog even van en we praten binnenkort helemaal bij met een trappist erbij.
    Lieve groeten aan onze gezamenlijke familieleden in Australië en een kus aan m'n zus.
    Guus.
  9. Miep v Gool:
    14 november 2018
    Beste Miel en Rieki .^^$><
  10. Miep v Gool:
    14 november 2018
    Beste Miel en Rieki Wat een mooi verhaal weer het is echt genieten ,maar het is ook niet altijd makkelijk geweest .Ik wens jullie nog een fijne tijd .Heel veel lieve groeten tante Mien
  11. Jos en corry:
    15 november 2018
    Oh, wat een prachtige verhalen en een mooie natuur.

    We lezen dat jullie lekker hebben genoten, en met vele engeltjes op jullie schouders.

    Nou het zit er wee bijna op voor jullie.
    We zien er naar uit om jullie weer terug te zien.
    Stuur eerst nog een paar foto"s zodat we jullie herkennen. hi. hi

    Groetjes Jos en Corry
  12. Astrid Van Herwijnen-Manie:
    17 november 2018
    Lieve Miel en Riki dankzij "tante Ria" jullie reis verslag gevolgd met veel plezier. Wat een geweldige tijd hebben jullie gehad. Weer vele herinneringen gemaakt om nog vaak op terug te kijken met veel plezier. Een fijne terugreis!!!
  13. Anneke Setiowaty:
    19 november 2018
    Lieve Riki en Miel,
    dank voor al jullie mooie, spannende en avontuurlijke (maandenlange!) reisverhalen.
    geweldig dat jullie dit alleemaal kunnen meemaken.
    Veilige terugreis en welkom in Etten-Leur
  14. Adje:
    20 november 2018
    en weer veilig thuis
  15. M. Hagedorn:
    23 november 2018
    Hai wat een prachtig reisverslag weer van de laatste dagen. ik heb het met heel veel plezier gelezen. Veilig thuis komst.
    En Riki tot gauw weer op de badminton. groetjes Mirça
  16. Jolanda Dirven:
    27 november 2018
    Welkom thuis in etten-leur.
    Hele mooie verhalen en mooie foto's.
    Jullie hebben zeker een hele mooie reis gehad. Dat pakt niemand jullie ooit nog af.
    Ik hoop dat je wel weer kunt wennen aan ons kleine koude kikkerlandje.
    Groetjes jolanda
  17. Thiely:
    17 februari 2019
    Alles nog eens doorgelezen
    Genoten
    Welkom thuis.