Up and Down again

Dinsdag 23 juli.

Het is nu 13 dagen geleden en ik kan nu weer met een elektrische aansluiting bij de kampeerplek enkele stukjes schrijven. Begin maar waar we vorige keer gebleven waren, vanuit Weipa verder naar het noorden.

Vrijdag 13 juli.

Vanuit Weipa eerst een stukje naar het zuiden gezakt om weer op de doorgaande weg naar het noorden te komen. De Peninsula Developmental Road. Deze gaat globaal vanuit Laura naar Bamaga helemaal in het noorden.

Bij de aansluiting / T-splitsing naar links gegaan omhoog via Moreton Telegraph station, Batavia Downs naar Bramwell station.

Daar aangekomen meteen geboekt voor een overnachting en een gezamenlijk BBQ maaltijd voor iedereen die op de “camping” was die avond. Een gezellige en drukke avond met zeker 120 gasten die op een stevige maaltijd getrakteerd werden onder begeleiding van een musicus / entertainer die leuke eigen nummers zong met teksten die over de historie en de meer recente geschiedenis van de streek gingen.

Daarnaast allerlei komische sketches over personages en verhalen die op het Australische 10-dollar biljet staan.

Redelijk goed geslapen ondanks een generator die om de zoveel tijd uit ging en dan na een dikke tien minuten weer aansloeg net op het moment dat je weer bijna in slaap gevallen was.

En toen ook de eerste musquito bites opgedaan en irritante plekjes op je hele lijf. Maar goed dat hoort er hier bij. Een souvenirtje uit Australië zullen we maar zeggen.

Even tussendoor.

We reizen met een groep met 6 auto’s en 13 personen, merendeels over gravel roads zoals al een paar keer eerder genoemd. Dat betekent dat je op een gravel road niet zomaar kunt stoppen wanneer er toevallig Kaketoes, wallaby’s of andere dieren te zien zijn die je op foto of film zou willen zetten. De groep wil en moet door naar de volgende stop en de gravel road is op de meeste plaatsen maar net twee rijstroken breed. Ook de geasfalteerde wegen zijn maar geschikt voor twee rijstroken en de bermen lopen meteen knap stijl af naar ongeveer een meter lager. In geval van nood kun je daar even van de weg of maar dat is niet voor je lol want je hebt dan het gevoel dat je bijna omvalt met auto en al. Dus liever doorrijden, niet verongelukken en niemand hinderen.

M.a.w. Omdat we onderweg niet kunnen stopen hebben we op dit deel van onze reis weinig foto’s of film van vogels. Ons Riki heeft onderweg wel enkele filmpjes gemaakt van het rijden en van passages door stukjes rivier. Dat is trouwens ook een hele ervaring hoor, wanneer je over een afstand van ongeveer 60 – 70 meter door water rijdt dat tot aan je ramen komt. Dan rijdt je door een diepte van enkele tientallen centimeters tot 1.20 / 1.25 meter diep water. En ben je blij toe wanneer je aan de overkant weer bovenaan de helling gekomen bent. Of wanneer je door een beekje moet waarvan je de bodem niet kunt zien en erg langzaam en rustig aan moet blijven door hobbelen om veilig aan de andere kant te komen. Daar komt dan ook nog bij dat je op plaatsen waar er een moeilijke doorgang is meestal mensen aan beide kanten staan te wachten. En de stukjes naar beneden en omhoog erg nat en modderig zijn waardoor je dan bij het omhoog gaan flink gas moet geven om boven te kunnen komen omdat je anders gaat slippen en terug naar beneden gaat. Een hele belevenis op sommige plaatsen. Niet the scenery maar the adventure maakt het dan spannend en leuk.

Zaterdag 14 juli.

Vanuit Bramwell station naar Bramwell roadhouse gereden, een kleine 40 km verderop. Daar afgetankt en een pie gegeten. Een soort bakje van deeg zoals bij ons van de saucijzen broodjes en dan gevuld met een hete pastei. Lekker en een goede vulling als lunch.

Daarna een stukje de Telegraph track op gereden. Dat is een oude weg in twee delen (72 en 38 km) die niet onderhouden wordt en alleen door de meest avontuurlijke gereden wordt. Voor ons was dat tot aan de eerste passage door water waarbij via een erg steile helling het water ingereden moest worden, dan een stukje midden door dat water rijden en dan met een scherpe hoek omhoog over zand en gravel met diepe kuilen een beide kanten waarbij de auto tijdens het heen en weer schudden net de zijkanten van de opgang niet raakte. De eerste die erdoor ging kon net boven komen en had geen schade. De tweede reed bij het omhoog gaan de linker treeplank aan barrels. De derde reed ook de treeplank eraf en een deuk in het rechter achter scherm. Voor ons het signaal om niet verder mee te gaan over die track maar de bypass road te gaan rijden. Een weg die nog onderhouden wordt maar waar je op de meeste stukken hotsend en botsend overheen gaat. Sommige keren door de dust-holes, die je pas op het laatste moment zag, met vier wielen van de grond en continu bijsturen. Dat is alles bij elkaar wel ongeveer 100 km verder maar uren korter in tijd. Jammer dat we dat avontuurlijke stuk niet meegemaakt hebben maar we rijden met een huurauto en die wil je toch ook weer heel afleveren.

Halverwege kruist de bypass road de Telegraph track en zijn we afgedraaid naar de Fruit Bat Falls. Weinig waterval maar een prachtig stukje natuur waar het water ongeveer een meter naar beneden valt en waar je bovenop kunt lopen en onderaan een prachtige zwemplek hebt met glashelder en drinkbaar water waar toen ook al gezwommen werd. Daarna doorgereden omdat we afgesproken hadden om twee nachten te overnachten bij de Elliot Falls.

Maar toen kwamen we bij dat stuk water waar je 60 tot 70 meter doorheen moest rijden om aan de andere kant te kunnen komen naar Elliot Falls. Wij waren afgehaakt omdat we geen schade wilden rijden en hadden toen nog geen echte waterpassages met onze auto meegemaakt. Dus wat gingen we doen. Wachten tot de anderen er waren of niet. We zagen toen ook dat je langs de kant van het water bijna bij de opgang aan de andere kant kon komen. Alleen kon je daar alleen maar in ondieper water komen door een over een stukje met erg diepe kuilen ongeveer 8 meter steil naar beneden te rijden en dan onderaan door redelijk ondiep water met een scherpe bocht naar rechts weer omhoog te gaan. Daar hebben we, na ongeveer anderhalf uur wachten op de anderen en meerdere passages van anderen afgekeken te hebben, uiteindelijk toch maar voor gekozen. Aan het begin gingen enkele mensen overnachten en zij zouden aan de anderen van onze groep laten weten dat wij al door gegaan waren.

Aangekomen bij de campsite Elliot Falls toevallig op de goede gereserveerde plek uitgekomen en de spullen opgezet. Kort daarna kwamen de anderen ook aan en konden verhalen uitgewisseld worden over hun eerste stuk van de track waarbij nog meer schade was opgelopen.

Die nacht voor het eerst een regenbui meegekregen. Voor het overige hadden we overdag zonnige omstandigheden met temperaturen tussen 22 graden ’s-Morgens tot overdag zo’n 27 graden. WINTERTIJD !!!!

Zondag 15 juli.

Met z’n allen terug gegaan de Fruit Bat Falls om te zwemmen en een beetje te lopen. Onze auto moest op de camping blijven omdat we de tent uit hadden staan en die zit bovenop de auto. Dus met Sieb en Rian meegereden. Na heerlijk zwemmen, van de rotsen af in het water springen en tegen de stroom in naar de waterval stoeien uiteindelijk besloten om even bovenop te gaan kijken. En dat had ik beter niet meer moeten doen. Bovenop na enkele stappen zakte ik plots in een uitgehold spoelwater gat en dacht eerst dat mijn achilles pees was afgescheurd. Kon niet meer op mijn rechter been staan en ook niet zelfstandig overeind komen.

Ben door twee familieleden naar de kant geholpen en toen bleek dat het een erg pijnlijke aangelegenheid was maar dat mijn voet nog functioneerde. Al met al; Ikke sufferd en voorlopig geen wandelingen meer. Ik zit nu (al een week later) nog met mijn voet omhoog en in een elastische kous om mijn rechter onderbeen. Buhhhh.

Maar de dag erna moest wel verder gereden worden. Ons Riki had nog niet met de four-weel drive gereden en durfde het – terecht – ook nog niet aan om die kuilen en bulten en het driften onderweg niet aan.

Maar met een ingezwachtelde enkel en hoge schoen was het te doen om te rijden.

Maandag 16 juli.

Vandaag over het noordelijke deel van de bypass road naar de Jardin River pont gereden. Samen met Sieb en Rian die het inmiddels wel gezien hadden en ook graag zonder nog meer schade verder wilden gaan.

Na de oversteek met een veerpont doorgereden naar Bamaga en daar wat kleine inkopen – en een pie – gedaan. Verder door naar het noorden naar Punsand Bay waar we twee overnachtingen geboekt hadden. Een campsite aan Torres Strait, de zee-engte tussen Australië en Nieuw-Guinea. Het was daar erg druk omdat het de laatste week van de schoolvakantie was.

Nog wat. Het is hier ’s-Avonds rond 18.30 uur donker net nadat we gegeten hebben. Nog een kopje thee of koffie en wat bijkletsen en tussen 20.30 en 21 uur naar bed en ’s-Morgens om 06.30 / 07.00 uur weer opstaan. Voor ons een heel ander dagritme waar we toch wel aan moesten wennen maar waar we inmiddels aan gewend zijn geraakt.

Deze nacht weer een regenbuien harde hooswinden. Maar toch redelijk goed geslapen.

Dinsdag 17 juli.

Met z’n allen naar de Cape gereden, helemaal het noordelijkste punt van het schiereiland Cape York. Allemaal naar de top van de heuvel gelopen en ik in een campingstoel naar Nieuw Guinea zitten kijken over een prachtig blauwe zee. Ik zal een foto plaatsen met een plaat van beide kusten.

Vandaaruit naar het Oosten gereden en via Summerset terug naar Punsand bay. In Summerset liggen herinneringen aan de gevechten met de Japanners die tijdens de tweede wereldoorlog eerste via het Great Barrier reef in Australië aan land wilden komen en toen dat niet lukte zijn ze naar Darwin uitgeweken. Daar zijn in korte tijd meer bommen gegooid dan terzelfder tijd op Pearl Harbour in Amerika. De hele stad is toen vernield maar de Australiërs hebben stand gehouden en de Japanners hebben geen voet op Australische bodem gekregen. Wat dat betreft petje af voor de Australiers die over de hele wereld in bijna alle oorlogen met of voor de Engelsen hebben mee gevochten. Daarbij zijn hele generaties jonge mannen om het leven gekomen. Daar kun je niets dan respect voor hebben.

Woensdag 18 juli.

Vanuit Punsand bay terug naar Bamaga en begonnen aan de terugweg naar het zuiden. De Jardin River weer overgestoken en via Bramwell roadhouse en een bakje koffie, uiteindelijk geland in Moreton Telegraph station. Een prachtige groene campsite in de middle of nowhere. Een erg heuvelachtig gebied. Door het erg geconcentreerd moeten rijden over de wasbord weg, dustholes en andere gaten en dips in de weg heeft ons Riki daar veel van mee gekregen maar heb ik daar onderweg slechts enkele stukjes van gezien.

Vermoeid maar ontspannen in al dat groen genoten van aardappels, salade en een goed stuk vlees. En weer op tijd naar bed in ons tentje op het dak van de auto.

Donderdag 19 juli.

Pfoeieeee. Wat een dag.

Vanaf Moreton, door Archer River, Coen, Musgrave, Violet Vale naar Kalpowar campsite gereden. Iets meer dan 400 km afzien met stof, stof en nogeens stof, driften over stukken wasbord in bochten en springen door gaten in de weg. Toen we vanaf de asfalt weg bij Archer River de gravel road weer opreden richting Coen voor het eerst goudschouder parkieten gezien. Een enkel paartje dat net voor de auto langsOver de Niland Plain gereden. Een vlakte met duizenden termieten heuvels, hier vlijmscherp en gericht op het noorden alsof de termieten hier een ingebouwd kompas hebben waardoor ze bijna de hele dag voor schaduw op hun nesten zorgen. Onderweg nog even afgeslagen naar een paar Lagoons om krokodillen te spotten maar die hebben we daar geen gezien. Aan het einde van deze dag Pfoeieeee. Een erg vermoeiende dag. Maar erg genoten van dit stukje avontuur.

EN.

Bij het oprijden van deze campsite zaten een groot aantal zwarte roodstaart Kaketoes op de grond en in de bomen te eten. Die heb ik dan wel op film en foto kunnen vastleggen. Wat zijn die vogels toch prachtig. Glimmend zwart en een prachtige rode staart van de mannetjes bij het wegvliegen en met brede oranje rode strepen in de staart bij de vrouwtjes. Indrukwekkende mooie vogels.

Vrijdag 20 juli.

Vertrokken vanuit Kalpowar richting Cooktown. Niet via de geasfalteerde weg maar dit keer over een grijze gravel road via New Laura, Old Laura cattle station, Battle camp en de Lizzy en Endeavour Falls uiteindelijk op de camsite in Cooktown terecht gekomen. Daar waren we op tijd aangekomen.

Ondanks dat het al ietsjes beter ging met mijn been voor de zekerheid toch maar naar het ziekenhuis gegaan voor een beroepshalve opinie over mijn been. Daar zijn röntgen foto’s gemaakt en is de hele kuitspier en enkel afgetast en bekeken. Uit de foto’s bleek dat er geen breuk in de botten zat en ook dat op de aansluiting van de Achillespees en het bot geen bloeduitstortingen zaten. Wel in de hel kuit scheurtjes in de spier waardoor een elastische kous om mijn hele onderbeen getrokken werd en een hielverhoger aangeraden werd. Die doen nu hun werk en het gaat stapje voor stapje iets vooruit.

Zaterdag 21 juli.

Vandaag in Cooktown de weekmarkt bezocht. Een marktje in tropische sferen met allerlei stalletjes met lokale producten. Schilderijtjes van aboriginals, allerlei soorten fruit, koffietentje, allerlei kunstwerkjes etc. etc.

Een leuke en gezellige markt voor de toeristen omdat het hier nu hoogseizoen is en het geld verdiend moet worden waar ze tijdens de moessontijd en de zomer van moeten leven.

Toen met de auto Cook’s uitkijkpunt bezocht.

Captain Cook was hier in 1770 gestrand was tijdens zijn ontdekkingsreis. Hij is daar ongeveer drie maanden geweest om de averij aan zijn schip te laten herstellen en om vanaf de top van de heuvel zicht te hebben op de wateren tussen het Great Barrie Reef om een doorgang te zien waarlangs ze veilig konden vertrekken. En dat is een knap steile heuvel. Toe destijds Grassy Hill genoemd omdat er toen nog geen bomen groeiden. Wat moeten die mensen afgezien hebben om te voet door het ruwe terrein, in hun uniformen van destijds naar boven te klimmen.

S’-avonds aan de haven met z’n zessen lekker in een eettentje aan de haven gegeten bij een prachtige ondergaande zon. En waar de eigenaar ze gefileerde visrestanten en koppen ging voeren aan Goupers. Dat zij niet zomaar vissen.

Zoek ze maar eens op via internet. Kolossen van zeker 1.50 tot 1.70 meter lang met een gemoedelijk uiterlijk. Maar zodra de een stuk van zo’n gefileerde vis te pakken hadden zag je hun kracht pas. Scheermesscherpe kaken die meteen dwars door zo’n vis heen beten en wegscheurden. Het leken wel haaien kaken.

En ondanks dat toch lekker van onze fish and chips genoten.

Zondag 22 juli.

Ontbeten bij het Lions Den hotel onderweg naar Mossman. Onderweg bij Wujal Wujal onze eerste zoutwater krokodillen gespot in een lagoon langs de doorgaande weg.

Kort daarna binnengegaan bij de Black Cocketoe gallery net voor de Bloomfield road.

Daar een glas in lood artieste gesproken die voor ons een werkstuk gaat maken van een zwarte roodstaart kaketoe. Een levende kunnen we niet meenemen en niet betalen dus hebben we straks toch en tastbare herinnering thuis.

Hierna onze weg vervolgd over de Bloomfield track. Ook een stuk grijze gravel road waarbij we veel scherpe bochten moesten nemen en enkele stukken erg steile – tot wel 27% - stukken weg over moesten. Prachtig om te rijden. Een waar genot voor de stuurmanskunsten. Bij Cape Tribulation een ijsje gegeten en daarna over de pont over de Daintree River, langs grote suikerritvelden naar Mossman gereden. Een klein plaatsje met maar een industrie. Suiker maken uit het suikerriet. En dat ruik je ook. De lucht van de Melasse overheerst hier nadrukkelijk.

We blijven hier een paar nachten en gaan woensdag terug naar Cairns voor het laatste stukje van ons avontuur.

In verband met de Public Hoiliday door de kermis in Cairns zijn er in de plaatsen tussen hier en Cairns geen plekken meer beschikbaar op campsites en kunnen en moeten we noodgedwongen hier wat langer blijven.

See you all next time.