Onderweg naar het binnenland

Donderdag 2 augustus.

We hebben onze eerste nacht doorgebracht op het Discovery Park Argylla in Mount Isa. We zijn hier gisteren aangekomen vanuit Jullia Creek en blijven hier twee nachten voordat we verder gaan echt naar het midden van Australie tussen Darwin en Adelaide. Maar daarover hierna verder.

Maar eerst even terug vanaf onze laatste dag in Cairns.

Woensdag 25 juli.

We zijn vanuit Mossman naar het Ingenia Holidays parc / Cairns Coconut in Woree (een buitenwijk van Cairns) gereden. Daar hebben we het eerste weekend ook gestaan met de rest van de familie. Een bekende locatie inmiddels. Het bleek dat we in een erg drukke tijd zaten omdat het de laatste dagen van de schoolvakanties waren en de campings rondom Cairns en de plaatsen daarbuiten allemaal volgeboekt waren en het moeite kostte om een plek voor een enkele of meerdere dagen te boeken. Hoogseizoen hier

Voor ons intussen een kort stukje rijden, zo’n 80 km van Mossman naar Woree. Onderweg bij een Macdonalds een frisje gedronken en een hamburger gegeten als lunch.

Voordat we naar die camping terug gingen hebben we eerst in een wasstraat het aangekleefde rode stof van de auto gewassen. Op de camping in Mossman hadden we de ramen en deurstijlen al schoongemaakt dus dat scheelde hier wat tijd. Zo’n auto ziet er dan plots heel anders en erg nieuw uit. Mooi wit en schoon. Maar wel met een barst in de voorruit door steenslag. Dat is op sommige foto’s van ons Riki, die ze vanuit de auto gemaakt heeft, ook te zien.

En dan staan we ’s-Middags, eindelijk zonder rood stof en met schone spullen op een groen plekje op een druk bezette maar rustige en chique camping.

En dan hebben we het eerste stuk van onze vakantie met de 4-wheel drive erop zitten. Ongeveer 2500 kilometers puur avontuur. Nooit meer maar we hebben er van genoten.

Vrijdag 27 juli.

Vandaag  gaan we de  4-wheel drive inruilen voor een andere camper, zoals jullie kunnen zien op een van de eerste foto’s.

De 4-wheel drive ingeleverd. De tent was nog wel nat van de dauw en hij had ook een scheur in de voorruit maar daar werd snel overheen gekeken en het was allemaal snel goed en akkoord, want het was druk met uitgifte van campers voor nieuwe klanten. Dus er werd weinig tijd besteed aan het innemen van de auto.

Hierna een korte instructie gekregen over onze nieuwe camper, een Apollo Endeavour. Nagekeken of alles erin zat en alles werkte.

Op de camping de eerste voorbereidingen gedaan aan de camper en het meest geïnstalleerd zodat we de komende twee maanden weer een beetje een opgeruimd huisje hebben waar we ook alles weer kunnen vinden. En ons bed opgemaakt. Veel ruimte hebben we niet maar we hebben alles kunnen opbergen en kunnen redelijk comfortabel slapen.

Omdat we pas op zaterdag verder gaan zijn we ’s-Avonds nog even de stad ingegaan naar de night market. Open vanaf 16.00 tot 02.00 uur. Een grote overdekte ruimte met allerlei winkeltjes en heel veel massage shops. Een enkel  winkeltje met visjes die in een bak zitten waar je met je voeten in kunt gaan zitten (nadat ze voor je gewassen zijn) en die dan je voeten en benen schoon “poetsen”.  Daar heb ik een snelle haircut ondergaan met een tondeuse. Die kapster bracht het er overigens goed af en ik ook want het ziet er netjes uit en ik ben niet kaal geschoren.

In die night market bij een van de vele eetstalletjes een bakje chinees eten gepakt dat je voor AUD 16,50 (ongeveer € 10,50) zo vol kon maken als je wilde. We hebben ons netjes gedragen, niet overladen en lekker gegeten.

Daarna nog even naar Hemmingways Brewery gegaan. Een soort erg ruim opgezette discotheek in een hoge loods waar naast drank ook etenswaren verkrijgbaar waren. Aan het einde van die hal zat de brouwerij waar je een kijkje kon nemen bij het brouwproces. Het was er gezellig druk met veel klanten en het biertje smaakte goed bij 27 graden in de avond.

Zaterdag 28 juli.

Vanuit Cairns / Woree vertrokken en naar het zuiden gereden naar Innesfail. Onderweg in Babinda een bakje gedaan in een oud restaurantje dat gerund werd door een oudere dame. Lekkere koffie en een forse scone met room.

Daar kun je ook voor AUD 7,00 een Engels ontbijt krijgen met toast, twee gebakken eieren, ham, een worstje, een hashbrown ( een dikke plak in frituurvet gebakken aardappel) en een kop koffie. Zag er fantastisch uit maar om daar de andere dag voor terug te komen was weer net iets teveel van het goede. En we hadden eerder zelf al ontbijt op.

Onderweg kom je dan overal en zover je kijken kunt enorm uitgestrekte velden met suikerriet tegen met daar tussenin een enkele verdwaalde bananenplantage. En langs de doorgaande weg overal enkelsporige spoorlijnen voor transport van het geoogste suikerriet naar de fabriek. In deze tijd van het jaar (net als bij ons tijdens het oogsten van de suikerbieten) een drukte van jewelste met af en aan rijdende treintjes en oogstmachines oftewel combines. Deze streek wordt de suikerstreek van Australië genoemd. Dat oogsten gaat trouwens best mooi. Het riet is ongeveer 4 meter hoog en de combine rijdt daar langs, snijdt de bovenste anderhalve meter eraf, verpulverd dat en stoot het via een slurf aan de achterzijde uit en komt dan als een groene laag op de grond terecht. Daarna worden de rietstengels in korte stukken gehakt en in de bak van een daarnaast rijdende wagen gespoten. Die rijdt daarna naar een van de lege bakken (treinwagons) en kiept daar zijn lading in. Klaar om naar de suikerfabriek te gaan om daar uitgeknepen te worden tot melasses waar dan weer suiker uitgehaald wordt.

Achter de slurf met de verpulverde bovenzijde van het riet is het op de grond een drukte van jewelste. Het stikt er van de witte reigertjes en ibissen die zich daar kennelijk tegoed doen aan de vele insecten die meekomen uit de bovenlaag van het suikerriet. Een prachtig gezicht tegen dat bruingroene riet.

Ongeveer 50 kilometer verderop lag ons reisdoel voor die dag, Paronella park. The Dream Continues.

Ik zal proberen jullie hierover zoveel mogelijk te vertellen want het is een indrukwekkend stukje natuur en historie. Het is een stuk bos van 5 hectaren groot bij Mena Creek Falls, dat in 1938 gekocht werd door een spanjaard uit Catalonië genaamd José Paronella. Die  had zijn geld onder andere verdient met goedkope aankoop, opzet en verbetering van enkele suikerriet plantages. Hij had vanuit Europa een droom meegenomen over het bouwen van kastelen zoals hij die in Europa gezien had en waarvan hij er een in dat park wilde gaan bouwen. In 6 jaar tijd heeft hij toen zijn droom verwezenlijkt. Hij bouwde er zijn kasteel, een picknick plaats bij de waterval, twee tennisbanen, bruggen, een Love tunnel en decoreerde dat met een verbazend groot aantal van zeker 7500 tropische planten en bomen. Een lust voor het oog in die tijd waar het Engelse en Franse establishment voor naar Australië kwam.

En slim als hij was maakte hij gebruik van alles wat daar al aanwezig was en wist hij overal geld van te maken.

Voor het aanmaken van het beton gebruikte hij grijze rotsgrond die hij mengde met uit Frankrijk geïmporteerde cement. Als versterking gebruikte hij oude stukken van de rails die hij tegen een forse vergoeding voor de spoorwegen opruimde zodat zij een nieuwe konden aanleggen. Wat hij toen nog niet wist maar pas vele jaren later naar buiten kwam was dat hij het water van de watervallen gebruikte waar mica in zit. Dat maakt beton poreus waardoor het van binnenuit stuk ging door het verroesten van de stukken rails. Hij gebruikte met een ingenieus aangelegd buizensysteem het water van de watervallen en de druk ervan om eeuwigdurende fonteinen te maken bij zijn kasteel waar geen enkele pomp aan te pas kwam en die nog steeds 24 uur per dag hun water spuiten.

Aan de voorkant van het kasteel en vlak bij de doorgaande weg maakte hij een ijsco winkeltje. Een voor die tijd vrij uniek fenomeen wat hem, vanwege de grote aantallen passerende dagjesmensen uit die streek, die ook nieuwsgierig waren naar wat hij aan het bouwen was, daarheen kwamen en altijd wel ijs kochten.

Vooral de welgestelde Engelse en Franse bezoekers werden op een slimme manier van hun geld afgeholpen.

In het kasteel was een grote hal gemaakt waar dansen werden gehouden en filmvoorstellingen werden gegeven. Bij de watervallen kon gezwommen worden en hij had aan de zijkant van het kasteel enkele kleedhokjes voor dames en heren ingericht waarvoor uiteraard betaald moest worden. Na het zwemmen mocht niet in casual kleding gedanst worden of een bezoek gebracht worden aan de filmzaal maar de dames en de heren mochten alleen in kostuum en jurken aanwezig zijn. De “betaalde” kleedhokjes waren dus een uitkomst, zowel voor het gaan zwemmen als voor het omkleden daarna.

Maar uiteindelijk bezweek José onder alle inspanningen en stierf hij op 50 jarige leeftijd. Hij liet een vrouw en twee kinderen achter die het park nog een aantal jaren onderhielden maar het uiteindelijk lieten bekommeren en het verlieten.

Pas in 2008, nadat het park in 14 jaar tijd verwaarloosd en overwoekerd was, werd het aangekocht door een familie die er hun ziel en zaligheid instaken en het park nieuw leven inbliezen. Tot op de dag van vandaag zijn zij bezig met renovatie en herstel. En dat met behulp van 60 personeelsleden, lokale mensen die hiermee hun inkomen hebben en kunnen leven. Hoewel het herstel niet altijd even makkelijk is omdat zij in al die jaren al drie keren getroffen zijn door cyclonen en orkanen die veel vernielingen veroorzaakten. Ook de vele overstromingen, waarbij het water dan in de vallei tot wel 8 meter omhoog komt en dan het grootste deel van het park onder water zet. Desondanks zijn zij blijven doorgaan  en vandaar de toevoeging aan de naam van het park “The Dream Continues”

Wij hebben ’s-Middags een tour gemaakt door het park onder begeleiding van een gids met een groepje van 8 personen waarbij wij het grootste deel van het verhaal en de dingen in het park uitgelegd kregen. ’s-Avonds kregen we met twee groepen van ongeveer 30 personen een zelfde rondleiding maar dan door een sprookjesachtig verlicht park waarbij tegen de achterkant van het al gedeeltelijk gerenoveerde kasteel een lichtshow gegeven werd.

Mochten jullie ooit in Australië komen en aan de Oostkust belanden dan is een bezoek zeker de moeite waard. En anders kun je in de boekwinkel navraag doen naar de naam van de dromer José Paronella. Er is namelijk een boek gemaakt waarin het hele verhaal van de oprichter, zijn ervaringen en die van het park zijn opgeschreven.

Zondag 29 juli.

Vanuit Mena Creek over een stuk toeristische route door de Aterthon Tabllelands via Silkwood teruggereden naar Innesfail. Daarna het binnenland ingereden en de hoogte in over diezelfde Tablelands richting  Ravenshoe. Een prachtig heuvelachtig landschap waarbij je enkele honderden meters stijgt. Prachtige kronkelende wegen en lanen met veel verschillende bomen, diverse soorten palmen en struiken waarbij je je in een grote tropische tuin waant. Oh wacht, we zitten hier in de subtropen dus niet zo vreemd dat al deze diverse soorten planten, bomen en palmen hier zijn. En onderweg heel veel verschillende diersoorten gezien. Op de wegen veel dode wallibi’s, een enkel zwijn en veel roofvogels die de kadavers aan het opruimen waren. Ook die van soortgenoten die te laat waren opgestegen van hun maal en dat met hun leven moesten bekopen. Daarnaast ook vele kaketoes, ibissoorten, kleine reigers en allerlei soorten kleine vinkjes en mus-achtigen waarvan ik de namen niet ken.  Onderweg zijn we op dit stuk in het binnenland op die 260 kilometer toch zeker 20 tot 30 personenauto’s al dan niet met caravan tegengekomen en 3 roadtrains met materialen en vee. Niet zo druk vandaag. Maar daar is het dan ook zondag voor.

In Ravenshoe enkele kleine boodschappen gedaan en verder gegaan richting Oasis Roadhuis.

Onderweg voor het gemak weer even een Macdonalds aangedaan. Dit keer niet voor een hamburger of zo maar om een bakske te doen. Voor Seniors - en dat zijn wij tegenwoordig ook - is de koffie of Capucino hier bij Macdonalds gratis wanneer je er iets anders bij koopt. Bijvoorbeeld een Muffin of een stukje apple pie (appeltaart noemen we dat bij ons). Lekker en goedkoop. Want die koffie of zo kost AUD 4,50 en de apple pie maar AUD 1,50. Dus voor AUD 3,00 hebben we alle twee een bekertje Capucinno met een heerlijk stukje appeltaart. Dat is omgerekend voor ongeveer € 2,00. Bijna voor niks dus.

We zitten vanavond op de “camping” Oasis Roadhouse. Dat ligt aan de binnendoor weg over de Tablelands op de Westelijke punt ongeveer middenin tussen Innesfail en Charters Towers.

Het heeft de naam camping maar het is niet meer dan een benzinepomp, een kantoortje en een kleine winkel met daarachter een kaal stuk grond met enkele palen voor stroomaansluitingen en wat kranen met drinkbaar water. Een toiletgebouwtje met twee toiletten en twee douches. En dat terrein staat vol met campers en caravans want er is in een omtrek van ongeveer 175 km niets anders te vinden of je moet ergens langs de weg gaan wildkamperen. Wat hier overigens op de meeste plaatsen wel mag.

Aangekomen op de “camping” eerst een bakje gedaan en tegen de tijd dat we gingen eten verzamelden zich honderden spreeuwachtige kleine kraaien in de enkele aanwezige bomen om hun rustplaats voor de nacht te zoeken. En daarna een prettige verrassing. Van verre  hoorde je al kaketoes aan komen vliegen. En dat bleken groepen van tientallen zwarte kaketoes te zijn Helaas was toen nog niet te zien welke soort het was vanwege de invallende duisternis en het feit dat zij met ingevouwen staart over vlogen. Een fijne aanblik om daarmee een rustige nacht in te gaan.

Maandag 30 juli.

’s-Morgens kwamen de kaketoes weer over, alweer in groepjes van enkele stuks tot tientallen en daarnaast ook veel geelkuif kaketoes en Rose ’s. Nu kon je door hun veelal speelse gedraai ook zien dat het zwarte roodstaart kaketoes waren  met hun prachtige rode en oranje gevlekte tekeningen in de staartveren. Tussendoor hoorde je ook het gekwetter van de vele groennek Lori’s die als razendsnelle zwaluwen met de andere vogels meevlogen. Een prachtig gezicht zo in het licht van de opkomende zon.

We gaan vanaf hier eerst naar het zuidoosten richting Charters Towers en dan naar het westen naar Hughenden voor een overnachting. Een ritje van zo’n 510 kilometers. 268 km naar Charters Towers en dan nog eens 246 km naar Hughenden. ’s-Morgens rond ½ 9 weggereden en in 2 ritten van 3 uur zijn om iets over 3 uur in Hughenden aangeland. Dat waren “iets” eenvoudigere kilometers omdat dit goede begaanbare en geasfalteerde wegen zijn.

De route vanuit Charters Towers begint met nog enigszins bebost terrein maar dat wordt almaar kaler met uitgestrekte vlaktes met geel verdorde grassen. Daartussen een enkele verdwaalde boom of enkele groepjes bomen en struiken op de plaatsen waar de kreken liggen. Onderweg kom je heel veel kreken tegen op plaatsen waar de weg dan ook lager ligt. Alleen staat het overgrote deel van die kreken droog en is er in geen velden of wegen water te bekennen. Maar aan de bomen en struiken is te zien dat daar het water meestal het langst aanwezig is. Op grote afstand zie je dan ook in het terrein ineens lange stroken groen liggen en dat blijken dan de bomen en struiken te zijn die op de stukken land liggen tegen de kreken aan.  En bij enkele van die laaggelegen kreken zie je dan een camera staan met een klein zonnepaneeltje.  Die camera’s zijn van de verkeerscentrale die daarmee kan zien hoe hoog het water staat in het regenseizoen. Bij al die kreken staan namelijk ook indicators ofwel paaltjes met daarop in meters de hoogte waarbij dan via de camera afgelezen kan worden hoe hoog het water staat.

Zoals in Oostenrijk, Zwitserland en Italië aangegeven wordt dat passen afgesloten zijn vanwege de sneeuw heb je hier buiten iedere stad op de weg naar het westen borden staan met daarop de plaatsen die aan die weg verder weg liggen en waarmee dan aangegeven kan worden of die weg open is of is afgesloten vanwege de hoge waterstand. In deze tijd van het jaar staat bij alle plaatsen nog “Open”. Dus we kunnen veilig door naar het Westen.

Vanaf hier alleen maar lange nagenoeg rechte wegen met een enkele lange flauwe bocht naar links of naar rechts en een golvende weg met minimale hoogteverschillen van tussen de 5 en 15 meter en dan over grotere afstanden van enkele tientallen tot honderden meters om dat hoogteverschil te overbruggen. Waarbij de kreken dan op de laagste punten over de weg heen gaan of er onder door geleid worden met bruggen.

Wat ook opvalt is dat hier, al vanaf voor Charters Towers op een afstand van 40 tot 80 meter vanaf de kant van de weg een omheining staat om het vee op het land te houden en weg van de doorgaande weg. Dat zijn stalen paaltjes in de grond met daaraan vier prikkeldraden. En dat gaat door tot – wat we nu gezien hebben – voorbij Mount Isa.

Dat zijn dus duizenden paaltjes en honderdduizenden kilometers prikkeldraad. En aan de binnenzijde van dat hekwerk een gravelpad waarlangs de boeren hun afrastering kunnen controleren.  

In Hughenden hebben we op een camping gestaan die fors aan het uitbreiden is met nieuwe locaties voor powered sites. Plaatsen waarbij naast de waterkraan ook een stroomaansluiting zit en je met de camper of caravan altijd nagenoeg waterpas op een betonplaat staat.

Nieuwe toiletgebouwen met wastafel, toilet en douche ensuite in een ruimte. Een enkel minpuntje bij die douche/toiletruimtes. De metselaars / tegelzetters hebben het putje in het midden van die ruimte gelegd waardoor na het douchen de hele vloer nat is en je met natte voeten voor de wastafel staat. Ze hebben er wel aan gedacht om de vloer onder de douchekop iets lager te leggen maar daar blijft dan weer altijd water staan omdat het niet afloopt naar het putje. Een storend foutje. Maar het ziet er wel prachtig, goed onderhouden en modern uit.

Daarnaast is een mooie grote keuken waar iedereen gebruik kan maken van de kookplaten, de magnetron, de heet water boiler voor thee of voor de afwas en de beide barbecues. Daarbij ruime tafels met zitbanken waar we ’s-Avonds enkele potjes Skipbo gespeeld hebben.

Dinsdag 31 juli.

Vanuit Hughenden gaan we definitief het binnenland in. Globaal via Julia Creek, Cloncurry en Mount Isa richting Three Ways ofwel Tennant Creek en daarna omhoog richting Darwin.

Ongeveer 20 kilometer buiten Hughenden zagen we onze eerste Emoe lopen. Gelukkig aan de goede kant van de omheining zodat hij niet meteen de weg op kon lopen met het risico dat hij (of zij ) aangereden kon worden.

We zijn we net na 1 uur op de camping in Julia Creek aangekomen waar we met onze beide voertuigen op een gezamenlijke site terecht konden. We maken dan ook waar het maar kan samen gebruik van ons kook- en keukengerei, tafels en stoelen. Wel zo gezellig met z’n viertjes.

Je merkt dat de grond hier een heel andere samenstelling heeft dan in Cairns. Geen harde ondergrond maar een heel erg droge soort klei waaraan te zien is dat het al langer droog is door de grote droge barsten in de grond. Ook aan de gedroogde diepere rijsporen was te zien dat het hier ook erg modderig kan zijn. Maar we hadden een erg goede en redelijk vlakke site.

Op deze camping doen ze goed aan klantenbinding. Bij aankomst werd ons gevraagd of we gebruik wilden maken van de Artisian Spa. Voor ons tweetjes geen idee wat dat was, terwijl Sieb en Rian dat kennelijk wel kenden,  maar nieuwsgierig als we zijn hebben we meteen afgesproken om daar samen om 5 uur gebruik van te gaan maken. Dat kon dan in badkleding en je kon je eigen drankje meenemen.

Aan de rand van die camping staan 4 grote ronde golfplaten constructies met een diameter van zo’n tien meter die vanaf een afstand aan de buitenzijde deden denken aan grote watervaten. Daarbij was een zitje gemaakt met enkele luxe banken met dikke kussens en cederhouten tafeltjes. En enkele planten en groene struikjes om het allemaal leuk aan te kleden.

Dat bleken een soort openlucht kamers te zijn waarvan de bovenzijde half was afgesloten met golfplaten en aan de van de camping afgekeerde zijde was een deuropening waarlangs je van binnenuit het open veld in kon kijken. In die ruimte stonde naast elkaar twee heel moderne grote witte baden op chromen stalen leeuwenpootjes met bij ieder bad een houtblok als tafeltje naast het bad. Daarbij bij ieder bad een luxe badkraan met een douchekop en slang. Het badwater komt vanuit de diepte en is behoorlijk warm. Op het gevoel zo’n 45 tot 50 graden.

Eenmaal in bad merk je dan hoe heet het water is en kun je dat gelukkig met koud water op de gewenste temperatuur brengen. En dan overkomt je een erg luxe gevoel. Languit in een warm bad, met uitzicht op een prachtig panorama en een glas wijn in je hand klinken op het goede leven. Heeeerlijk !!!!.

En dan aan het einde van de middag komen plotseling een groot aantal valkparkieten overvliegen in kleine groepjes maar die duidelijk laten horen dat ze er zijn met hun kenmerkende roep. Allemaal grijzen met bij het vliegen duidelijk zichtbaar de grote witte vlakken op de vleugels. Een redelijk kleine kuif en bleke wangvlekken. Daar zaten zo te zien veel jongen tussen. En plots ook een enkel paartje bourkes parkieten die ook weer snel weg waren.

Al met al een heerlijke dag waarbij we vannacht waarschijnlijk als een blok zullen slapen.

Woensdag 1 augustus.

Vanuit Julia Creek gaan we naar Mount Isa. Met een tussenstop in Cloncurry voor een bakske koffie en om wat boodschappen te doen.

Wat hebben we het toch slecht ! ! !

Onderweg komen we onze eerste vlucht grasparkieten tegen. Prachtige kleine groene vogeltjes. Een groep van geschat zo’n 150 tot 200 stuks. Ongelooflijk hoe zo’n groep als een geheel beweegt. Alsof ze met touwtjes aan elkaar verbonden zijn.

Vanuit Cloncurry verandert het landschap enorm. Van de grote kale vlaktes met nagenoeg rechte wegen gaat het gebied hier over in heuvels en slingerende wegen die ook nog eens behoorlijk omhoog en omlaag gaan met hoogteverschillen van 20 tot wel 100 meter. Prachtig om te rijden maar opletten vanwege het hier toch drukke verkeer en de tegemoetkomende roadtrucks.

En dan merk je ook dat deze streek een gebied is waar veel grasparkieten voorkomen omdat we ze nu om de haveklap zien rondvliegen. In paartjes of in kleinere groepjes. Mooi om ze hier in hun natuurlijke vorm in het wild te zien.

In Mount Isa konden we bij binnenkomst al meteen de eerste camping oprijden waar we de dag ervoor al voor twee dagen gereserveerd hadden. Kleine plaatsen maar groot genoeg voor een overnachting. Morgen kijken of we dit verhaal en enkele foto’s op onze site kunnen plaatsen. En dan meteen ook de kaart aanvullen met de plaatsen waar we geweest zijn. Op die kaart staan niet precies de routes die we gereden hebben maar worden de plaatsen onderling met een rechte lijn met elkaar verbonden. Maar dat zien jullie vanzelf wanneer je dat bekijkt.

Het gaat ons goed dus volgende keer weer meer. Houdoe.