From Darwin All the Way Down to Port Augusta and Adelaide. Part 2.

Dit keer de site bijgewerkt vanuit Glenelg, een voorstadje aan de Zuidwest kant van Adelaide.

Eerst weer even bijpraten vanaf waar we gebleven waren.

Vrijdag 24 augustus.

De afgelopen dagen hebben we in Alice Springs gezeten en vanmorgen zijn we vertrokken voor de tweede helft van de tocht naar het zuiden richting Adelaide. Een goede 1200 km te gaan via enkele road houses en Coober Pedy naar Port Augusta. Coober Pedy wordt hier de Opaalhoofdstad van de wereld genoemd.

Vandaag rijden we tot Marla road house, ongeveer halverwege tussen Alice Springs en Cooper Pedy.

Onderweg merken we dat het gebied hier veel vlakker wordt en dat er veel minder bomen en struiken staan.

Ons is vooraf al verschillende keren gezegd dat er tussen Alice Springs en Port  Augusta weinig tot niets te beleven is, tenzij je de afslagen neemt naar Ayers Rock of Uluru en Kings Canyon. Dat zijn prachtige plaatsen om te bezoeken en te bezichtigen. Maar dat hebben we deze keer niet gedaan omdat zeker Kings Canyon de moeite waard was maar voor mij nog niet te doen. Voor de wandeltocht heen en terug met prachtige vergezichten heb je zeker 3 tot 4 uren nodig. Ayers Rock ofwel Uluru en de Olga’s hadden we in 2007 al eens eerder gezien dus vooral Kings Canyon houden we tegoed.

Maar goed. Zoals voorspeld was er onderweg echt bijzonder weinig te zien. Geen Kangoeroes, Emu’s, Dingo’s, zwarte Kaketoes of ander wildlife. Wel een sporadisch plekje langs de weg waar enkele kraaien zich tegoed deden aan het karkas van een soortgenoot of dat van een aangereden koe. En een eentonige lange weg die voor het merendeel door een erg kaal en vlak landschap gaat. Maar wel een met een enorm groot palet aan kleuren. Van het roodbruine of zwarte asfalt tot de lichtgele en grijze gravel daarlangs. Langs de weg en in het veld zover als je kon kijken bomen en struikjes die alle variaties van donker- tot lichtgroene kleuren hadden en alle kleuren groen daar tussenin. Bomen met een vorm die varieert tussen varenachtig en erg dicht tot op de grond tot bomen met een kruin als broccoli of in de vorm van een bloemkool ook in veel verschillende kleuren groen. En dat op grijze tot zwarte stammen. Ook kale en zwart geblakerde dode bomen. Aarde die kleuren vertoonde van geelgrijs naar bijna zwart tot lichtroze en donker roodbruin. En daar overheen grassen in allerlei maten en vormen. Van echt dor geel tot grijsgroen. Een schilder zou er zijn hart aan ophalen.

En op een enkele plek zagen we de majestueuze Wedge Tailed Eagle. Soms opvliegend vanaf de weg of rondzwevend op de thermiek in de lucht. Die vogel is zo groot en imposant dat je er stil van wordt en je alleen maar kunt genieten van zo’n indrukwekkend grote vogel. Bij ons zie je zulke grote vogels alleen in dierentuinen zoals adelaars zeearenden en dat soort grote roofvogels en deze lijkt daar qua formaat helemaal op. En die kom je hier dan in de vrije natuur tegen. Prachtig.

En dan weer even wat anders. Wat we inmiddels ook vaak tegen gekomen zijn, zowel hier als in het Northern Territory en Queensland, dat zijn autowrakken. Heel veel waaraan te zien is dat ze ooit of zelfs nog niet zo lang geleden over de kop gegaan zijn of op een andere manier zijn stilgevallen en al dan niet uitgebrand zijn achtergelaten. De (iets) oudere wrakken waren dan ook al grotendeels ontdaan van bruikbare onderdelen en zagen er eerder als sloopauto’s uit dan als wrakken. Ook veel auto’s die kennelijk met stukken achtergelaten zijn en nooit meer zijn opgehaald. De jongste modellen hadden de korte periode dat ze er stonden nog wel overleefd of waren pas net van enkele onderdelen ontdaan. Mogelijk dat enkele oudere wrakken, waarop allerlei teksten geschilderd waren, bewust daar zijn achtergelaten om passerende automobilisten voortdurend te blijven attenderen op het gevaar van langdurig eentonig autorijden. Er zijn hier veel dodelijke verkeersongevallen op die lange stukken weg.

Vandaar dat hier langs alle wegen tussen de steden en road houses, op grote borden aangegeven staat; “Drousy Drivers Die”, ofwel slaperige chauffeurs sterven. En op de manier zoals ook bij ons langs de wegen gewaarschuwd wordt tegen dronken rijden, staan hier borden waarop een foto van een gezin, een verdrietig en geschrokken kijkende vrouw of enkele sportvrienden staat, met daarbij de tekst; Think of those you’l leave behind. Ofwel; Denk aan degenen die je achterlaat.  

Vanmorgen tijdens het rijden kwamen we een vrij nieuwe maar wel erg beschadigde auto tegen die in de berm was achtergebleven. Die had kennelijk afgelopen nacht of gisteravond laat een aanrijding gehad met een koe. De koe lag aan een kant van de weg en de auto stond met een volledig vernielde neus en nog met volle bepakking erop en erin aan de andere kant in de berm. Maar er zaten gelukkig geen mensen meer in.

Het is trouwens ook wel goed om het volgende te weten. Onderweg wordt naar andere bestuurders van campers en caravans gezwaaid. Dat heeft zijn reden. Wanneer er eentje langs de weg stilstaat, dan houdt een ander die in dezelfde richting rijdt maar ook iemand die vanaf de andere kant komt, vanzelf in en kijkt of er hulp nodig is. De chauffeur zonder stukken, die alleen maar even een pauze neemt langs de kant van de weg, zwaait dan ten teken dat alles in orde is en de andere chauffeurs vervolgen dan hun weg. Mocht hij bijvoorbeeld een lekke band hebben dan wordt hulp geboden bij het vervangen van het wiel. Hulpvaardigheid naar mede weggebruikers is hier noodzaak gelet op de grote afstanden tussen de plaatsen en road houses waar anders hulp vandaan moet komen. Hulp die dan en moeilijk bereikbaar is en uren onderweg is om hulp te verlenen.

Ook dat is een reden dat auto’s achtergelaten worden. De kosten van ophalen en naar een stad brengen zijn door de lange afstanden zo hoog dat al gauw besloten wordt om die kosten niet te nemen en de auto achter te laten. Iets wat bij ons ondenkbaar lijkt maar hier vaker voorkomt.

Ongeveer 50 km voor Marla road house zijn we rond het middaguur de grens over gegaan tussen het Northern Territory en South Australia en hebben daarmee het noordelijke deel van Australië achter ons gelaten.

We merken dan ook al snel dat de aanduidingen langs de weg hier vele malen minder voorkomen en onduidelijker zijn dan in het Northern Territory. In het N.T. staan alle road houses en free stay parkeerplaatsen ruim van te voren, al vanaf 10 km ervoor, aangegeven met naam- en afstandsaanduidingen. Hier in SA zie je plotseling op 400 meter voor een parkeerplaats dat er een free stay aankomt zonder verdere naam aanduiding. Heb je dan vooraf op de kaart gekeken waar je ergens wilde stoppen om een pauze te nemen of zelf een kop thee of koffie te maken dan moet je maar gokken of dat de bedoelde plek is. Hetzelfde geldt voor de road houses. Pas kort ervoor worden ze aangegeven. Maar ze zijn niet minder interessant dan die in het noorden met allerlei lokale bekende zaken en vermeldingen.

We gebruiken hier het grote kaartenboek voor Australië van HEMA. Dat is niet de Hema die wij kennen maar de uitgever. Daarnaast ook een dik boek met alle campsites die er in Australië zijn. Alles gesorteerd per staat en op kaarten die op elkaar aansluiten. Wel makkelijk want echt alle parkeerplaatsen, road houses en andere plaatsen staan er op, net zoals alle free stays en kampeerterreinen van alle merken, zoals Big4, Top Holiday parks en Family parks.

In alle road houses tref je veel souvenirs die passanten achtergelaten hebben of oude gebruiksvoorwerpen uit de streek die de muren sieren. En op de meeste plaatsen is er een goede keuken waar een kop koffie met iets erbij te krijgen is tot uitgebreide ontbijten, lunches en diners. Er wordt hier dan ook goed gezorgd voor de hongerige en vermoeide passant of truckchauffeur.

Zaterdag 25 augustus.

We rijden vanuit Marla naar Coober Pedy, zoals gezegd de Opaalhoofdstad van de wereld.

Onderweg heb ik, ook al eerder de afgelopen dagen, stukjes film gemaakt van de streek en de weg waarop we reden. Daar kan ik dan later een compilatie van maken die een indruk kan geven van de door ons gereden route.

Ongeveer vanaf 40 km voor Coober Pedy zagen we in de verte witte zandduinen liggen. Toen we dichterbij kwamen zagen we dat het geen duinen waren maar uitgegraven bergen grond op plaatsen waar met grote boren gaten in de bodem gedrild waren op zoek naar opalen. Eenmaal korter bij die stad leek het wel een maanlandschap. Zonde zoals hier, uit winstbejag, de hele streek op z’n kop gezet is en na gebruik niet in zijn oude staat is terug gebracht.

Terwijl hier in de Mining Act, de mijnwet zeg maar, verplicht gesteld wordt dat elke gegraven mijnschacht, nadat hij buiten gebruik komt, weer gevuld moet worden met het uitgegraven zand en de bovenkant geëgaliseerd moet worden. Maar net zoals in Nederland wordt hier bij wetgeving van alles geregeld maar wordt vergeten dat ook toezicht, controle en handhaving geregeld dient te worden. Maar ook hier blijkt dan dat men het achterlaat zoals het gemaakt is. En dus is een landschap ontstaan dat zeker niet de schoonheidsprijs verdient en waarvan door allerlei groepen wordt aangegeven dat hier moeder aarde verkracht wordt. Een sterke term maar een die wel duidelijk aangeeft wat bedoeld wordt. 

In Coober Pedy kwamen we er achter dat de opalen niet opvallende grote stenen zijn maar kleine stukjes harde edelsteen die in de enorme hopen grond gezocht worden. Stukjes soms niet groter dan 1 x 1 cm of nog kleiner. Ook worden soms grotere stukken steen gevonden waarin dan opaal zit die in stukken verdeeld kan worden. De witte opaal is de minst waardevolle terwijl de zwarte, feitelijk een triplet met een zwarte onderkant, gekleurde tussenlaag en doorschijnende bovenkant, het meeste waard zijn. Zoals het hier gezegd wordt is Duitsland daarvan de grootste afnemer. Het is hier net als bij de goudzoekers een vorm van verslaving in de hoop het grote geld te vinden. En dat is ook hier voor maar weinigen weggelegd.

Grote mijnbedrijven tref je hier ook aan maar dat zijn naast de opaalmijnen vooral de ijzererts mijnen. Die leggen door het land ook grote en brede asfaltwegen aan met zelfs op meerdere plaatse  ondertunneling onder de Stuart Highway. Ook voor de trein naar Brooken Hill wordt hier ruimte gemaakt. Maar dan gaat er een berg grond aan vooraf waarmee de weg op ruime hoogte, als over een heuvel midden in het landschap, over de spoorlijn geleid wordt.

Zondag 26 augustus.

We zijn vandaag in het stadje onder andere gaan kijken naar een oude mijn waar we onder de grond konden zien hoe hier vroeger zonder technische hulpmiddelen maar met pikhouwelen en zakken om het gruis in af te voeren gewerkt werd. Een hele belevenis omdat het allemaal erg laag is. Maar wel leuk om een keer gezien te hebben. En om dan in de winkel die erbij zit te zien wat voor soort juwelen gemaakt kunnen worden met opaal.

Ook hebben we daar een bezoek gebracht aan een ondergrondse kerk en hotel. Volledig machinaal uitgegraven ruimten in de harde grond van de heuvels waarvan er daar enkele liggen. Ook zijn hier veel ondergrondse woningen omdat de temperatuur daar binnenin blijft schommelen tussen de 21 en 24  graden. In de zomertijd kunnen de temperaturen in de buitenlucht oplopen tot ruim boven de 50 graden en dan is een onderkomen onder de grond een uitkomst en is die temperatuur daar draaglijker dan buiten. Er werd ons gezegd dat het zelfs een enkele keer tot 65 graden warm geweest is. Een voor mensen niet lang uit te houden temperatuur. Of dat waar is zal voor ons altijd een vraag blijven.

Na de middag zijn we het terrein ingereden naar De Breakaways. Een bijzonder verschijnsel midden in het land. Heuvels die op duinen lijken in heel verschillende kleuren maar die bestaan uit een keiharde grondsoort die lijkt op zandsteen maar veel harder is. En dan zie je aan de kleuren van de grond welke heuvels door erosie verder zijn afgesleten dan de anderen. Ik hoop dat je op de foto’s de verschillen kunt zien. De route erheen ging over gravel en door een regelrecht woestijnlandschap. Er groeide zelfs geen pijltje gras. Alleen maar rode ondergrond die bezaaid was met stukken gebroken steen.

Daartussen zagen we plotseling zover we konden kijken heel veel kleine stukjes glinsteren alsof er overal kleine stukjes glas lagen. Maar toen we dat van dichtbij gingen bekijken zagen we dat het schilfertjes silica ofwel Silicon Dioxide waren. In korrelvorm vind je dat in de kleine zakjes die bij apparaten geleverd worden om het vocht te absorberen. Het is ook het materiaal dat gebruikt wordt in glas, verschillende metalen en om computerchips van te maken en dat onder andere in de diepere aardlagen mede gezorgd heeft voor de vorming  van het opaal.

Maandag 27 augustus.

We zijn op weg gegaan naar onze volgende tussenstop op weg naar Port Augusta en wel naar Glendambo.

Een road house zoals we er al velen gezien hebben. Alleen hier is de campsite wel erg aan het vervallen. Geen powered sites, geen drinkbaar water, vervallen toiletgebouwen en andere slecht onderhouden gebouwen op het terrein. Geen plaats om naartoe te gaan wanneer je een andere keuze zou hebben. Maar wij moesten wel omdat we anders pas 250 km verder terecht konden.

Maar wij hebben er een rustige overnachting gehad en ik heb er een groep bijzondere kaketoes kunnen filmen. Ik dacht eerst dat het een soort was die hier feitelijk niet voorkomt omdat ze op Indonesische eilanden thuishoren maar ik kon het verschil op grotere afstand ook niet meteen goed zien. Het zijn kleinere luidruchtige witte kaketoes met iets rose gekleurde veren onder de bek en een erg kleine kuif. Het bleken little Corella’s te zijn. Ik heb ze gefilmd en zal proberen om vanaf die filmpjes een of meer foto’s te maken die je dan op de site zou kunnen bekijken. Filmpjes plaatsen op de site lukt nog steeds niet omdat die teveel MB’s aan ruimte vragen.

Onderweg tussen Coober Pedy en Glendambo zien we het landschap veranderen in een echt woestijnlandschap. Niet zoals de woestijnen in Afrika maar grote nagenoeg kale vlaktes zonder bomen of hoge struiken maar alleen pollen van verschillende grassoorten en erg kleine struikjes van nog geen meter hoog. Echt een hele grote kale vlakte waar niets vanuit gaat omdat er verder over afstanden van honderden kilometers niets anders te zien is. Jammer, maar ik kan hierover verder niets vertellen want er was niks bijzonders te zien.

Dinsdag 28 augustus.

We gaan op weg voor onze laatste stap naar Port Augusta.

Ook nu weer beginnen we met een desolaat woestijnlandschap dat langzaamaan lager begon te liggen. We zakken tot onder zeeniveau blijkt later. Daarbij begon de streek ook weer te veranderen en wel in een bosrijk landschap. Langs de weg zagen we op meerdere plaatsen in de berm kleine meloenen liggen, niet groter dan een sinaasappel en allemaal nog heel erg groen tot lichtgeel. En we kwamen opeens een meer tegen, Lake Hart. Een zoutmeer dat enorm groot is en dat je hier helemaal niet verwacht. Iets verder door kwamen we nog meer meren tegen. Alleen waren die allemaal droog gevallen en waren het alleen maar grote kale zandvlaktes waaraan te zien was dat het meren geweest waren. Op een enkele plaats was de laatste plas water die er gestaan had veranderd in een grote witte “plas” zout.  Een trieste aanblik waaraan duidelijk te zien is dat het hier al een erg lange tijd erg droog is. Maar eromheen staan in de hele streek volop bossen en struiken. Een enorm droog landschap eromheen en dan te weten dat hier het bijna grootste ondergrondse meer te vinden is dat op aarde bestaat. The Great Artisian Basin ofwel het grote Artisian bekken waar miljarden liters drinkbaar warm water aanwezig is, ongeveer 1.700.000 km² groot.  Warm water met een temperatuur tussen de 30 en 100 graden, maar dat op de meeste plaatsen alleen met pompen aan de oppervlakte gebracht kan worden. Zoek dat meer maar eens op met Google.

Nadat we die meren achter ons gelaten hadden kwamen we weer op hoger gelegen terrein en veranderde het landschap tot aan Port Augusta weer in een grote kale woestenij.

Onderweg zijn we nog even van de weg afgegaan bij Pimba en naar Woomera gereden dat iets verderop in het binnenland ligt. En daar kwamen we tot onze verrassing iets tegen dat we in Australië niet verwacht hadden en waarvan we ook nog niet eerder gehoord hadden. Woomera heeft een historie m.b.t. een proef met een atoombom in de tijd van de aanwezigheid van de Engelsen en van raketlanceringen in het begin van de jaren 60.

Ook werden in Woomera in 1963 de beelden ontvangen van de maanlanding die vandaaruit verder over de wereld verspreid werden. Australië is als land nu weer bezig om een raketprogramma op te zetten met de bedoeling om actief te worden in de ruimte net zoals nu Amerika, Rusland, China en Europa. Er is een openbaar plein midden in de plaats ingericht met oude raketten, lanceerinstallaties en ruimtepuin van neergestorte raketten en een museum met informatie in mappen met oude kranten uit die tijd. Mooi om dat gezien te hebben en die informatie opgedaan te hebben.

Aan het einde van de middag zijn we aangekomen in Port Augusta waar we weer een mooi plekje konden vinden op een Big4 camping. We konden onderweg merken dat het voorjaar er aan komt. Jong groen aan de struiken, enkele struiken met witte en gele bloemetjes en op de camping een kleine ekstersoort die al een nest aan het bouwen was in een van de bomen vlak bij onze camper. Ook bij Glendambo was het al opgevallen dat in de groep Little Corella’s al enkele paartjes druk doende waren om elkaar het hof te maken en elkaars veren aan het poetsen waren.  

Woensdag 29 augustus.

We hebben voor maandag 3 september een afspraak gemaakt in Adelaide voor controle van mijn been en dus gaan we de komende dagen eerst de wijnstreken Clare Valley en de Barossa Valley verkennen.

En vandaag gaan we onderweg naar Clare via Jamestown. Onderweg stak een erg sterke Noordoosten wind op die ervoor zorgde dat het op veel plaatsen erg stoffig was en van ons Riki de nodige stuurmanskunst vergde.

Onderweg kwamen we grote velden tegen met koolzaad die allemaal al voor het grootste deel  in bloei stonden. Prachtige grote gele vlakken in het groene en licht heuvelachtig maar vooral glooiende landschap. Alsof je in de shire was van de hobbits uit de Lord of the Rings.

Jamestown is een klein plaatsje dat we ook in 2013 gezien hadden en dat we meteen weer herkenden toen we het plaatsje binnenreden en we een oud Engels lijkend blauw geverfd huisje zagen dat voor ons meteen een punt van herkenning was. Ook hier veel oude gebouwen die in ere gehouden worden waar het kan. Monumentenzorg is net als bij ons een erg dure aangelegenheid. En in een uitstekend en modern ingerichte bakery ofwel restaurantje hebben we weer een heerlijke Curry Pie gegeten als lunch.

Vandaaruit door naar Clare waar we ondanks de harde wind en de eerste regendruppels een goede plek gevonden hebben om te overnachten. We blijven hier een paar nachten en gaan morgen de omgeving bekijken.

Donderdag 30 augustus.

De temperatuur vannacht en vandaag verraste ons voor het eerst. Afgelopen nacht liep die op van 13 / 14 graden gisteravond tot 17/18 graden vannacht en vanmiddag was het nog maar 12/13 graden. En moesten we voor vertrek onze trui en lange broeken op gaan zoeken en gaan dragen. Stikkoud ineens. En vannacht regelmatig wakker geweest van de stormachtige wind die je al van veraf hoorde aankomen als een aanstormende road train. En wanneer hij dan dichterbij was kon je het goed merken aan de camper die dan flink stond te schudden. Zeg maar gerust dat we vannacht daardoor voor het eerst slecht geslapen hebben.

Maar we hebben in de ochtend een rondje gemaakt langs enkele wijnhuizen waarvan er hier enorm veel te vinden zijn met de daarbij behorende wijngaarden met miljoenen druivenranken. Allemaal nog kale wijngaarden waarvan de meesten alweer gesnoeid zijn om in het voorjaar weer blad en druiven te kunnen geven. Op enkele plaatsen een paar lokale wijnen geproefd maar wij zijn geen wijnkenners en dus waren we snel uit geproefd toen we een zoete witte en een wat bittere rode wijn geproefd hadden. En dat al rond 10 uur ’s-Morgens. Ook hebben we hier het historische dorpje Mintaro bezocht waar we al eens eerder geweest waren. Een plaatsje waarvan het oude “centrum(pje)” nog vol staat met authentieke huisjes waarin enkele zaakjes gevestigd zijn maar die aan de buitenzijde bij een verbouwing niet gewijzigd mogen worden. Zo is het oude politiebureau hier omgezet naar dagopvang en worden de “mentaly sick people” hier ondergebracht in wat vroeger de cellen waren. Maar die nu flink gemoderniseerd zijn.  

Ook nog een bezoek gebracht aan de Seven Hills winecellars. Een prachtige wijnmakerij bij een eeuwenoude abdij.  En het was druk bij die abdij omdat er juist een begrafenis mis gehouden werd.

De eerste Jezuïeten hebben hier rond 1860 de eerste wijngaard opgezet en hebben daarmee de trend gezet voor de hele streek. En daarmee lokaal een goed florerende wijnindustrie in gang gezet. Zij zijn nog steeds de oudste en bekendste wijnkelder en leveren meerdere soorten wijnen en port. Een unieke plek in dit gebied, zeker wanneer je kijkt naar de oude abdij en bijgebouwen en een plek die zeker de moeite waard is om te bezoeken mocht je hier ooit komen.

Vrijdag 31 augustus.

We wilden vandaag 100 km verder gaan en langs binnendoor wegen via Auburn, Marrabel, Kanunda en Nurioopta naar Tanunda in de Barossa Valley gaan. Dat zijn echt allemaal namen van plaatsen hier in de streek. En omdat het  vanmorgen erg slecht stormachtig en regenachtig weer was en de voorspellingen voor de komende dagen niet veel beter zijn hebben we besloten om tot het weekend hier te blijven. De andere keuze, om dan in de regen met alles nat inclusief onszelf, alles op te pakken en 100 km verder weer op te zetten zagen we even niet zitten. Dus blijven we maar een paar dagen langer in Clare en gaan we iets verderop de streek verkennen. En gaan we nadat we in  Adelaide geweest zijn de Barossa Valley verkennen.

Vanmorgen eerst nog enkele boodschappen gedaan zoals een plu en enkele simpele poncho’s. En een kleine heater voor in de camper om het ’s-Morgens en ’s-Avonds een beetje warmer en draaglijker te hebben. En dat terwijl wij die temperaturen en luchtvochtigheid bij ons toch wel gewend zijn. Maar goed, wie zichzelf niet kietelt wordt niet gekieteld zullen we dan maar zeggen.

Zaterdag 1 september.

Vandaag een bezoek gebracht aan Martindale Hall. Een imposant historisch gebouw vlak bij Mintaro, dat hier rond 1880 gebouwd is. Eigenaar was een rijke oude Engelse familie die het helemaal in super luxe stijl hebben opgezet. Met warm en koud water, toiletten met spoeling en airco (tenminste ventilatie) door het hele huis en In elke kamer een open haard. Een enorme bijna pompeuze opzet voor die tijd. Je komt binnen in een grote hal met fraai gevormde mahoniehouten trappen naar de 1e verdieping, veel schilderijen van eerdere bewoners en eigenaren, meubelstukken met veel handwerk van notenhout, mahonie en eiken, waarvan je naar de waarde alleen maar kunt raden. In eerste instantie ingericht voor twee personen met meerdere slaapkamers, ook voor gasten, een rookkamer, een kamer met poolbiljart, een bibliotheek, een pronkkamer met stukken vanuit alle werelddelen. Afrikaanse oorlogswapens, een samoerai uniform of harnas zo je wilt, Egyptische meubelstukken, speren en ander wapentuig en grote dikke boeken met de reisverhalen in oud Frans, Duits en Engels. Ook afzonderlijke kamers voor de kleuters en kinderen en voor het personeel zoals keukenhulpen en het kindermeisje. In totaal werkten er voor de twee eerste bewoners 14 personeelsleden waarvan er twee 24 uur per dag en 7 dagen in de week aanwezig moesten zijn om de eigenaren te bedienen. Beneden bij het personeel een bellenkast waaraan gezien kon worden vanuit welke kamer om personeel gevraagd werd. En een kelder onder het huis van zeker drie meter hoog met meerdere vetrekken die, met de van daaruit aangebrachte ventilatiekanalen, ’s-Zomers zorgden voor koele lucht in huis. En waar enorm veel ruimte was voor de koele opslag van voedsel, wijnen en andere voorraden.

En vanwege de regen de middag verder doorgebracht in de camper met de heater aan om de handdoeken te drogen en om het zelf een beetje warm te hebben bij een buitentemperatuur van 12 graden. Maar we weten ook dat het er vanaf zondag in Adelaide weer beter uit gaat zien wat betreft het weer.

Zondag 2 september.

Vandaag op weg naar Adelaide, naar de wijk Glenelg aan de zuidwest kant van de stad. We zullen daar een aantal dagen blijven en vandaaruit verder gaan naar het Oosten om over een week of drie in Melbourne te kunnen zijn.

We hebben niet de hoofdweg genomen maar zijn erg vel binnendoor gereden omdat 150 km voor ons inmiddels een peulenschil is qua afstand.  Langs Auburn, Balaclava en Port Wakefield. Daar een lekkere bak koffie gedronken in een bakery. Die Bakery’s kom je hier in nagenoeg alle plaatsen tegen. Een echte bakker met naast de verkoop van brood ook allerlei gebak en een of meer zitjes waar je op je gemak iets kunt drinken. Het gebak hebben we deze keer laten staan. Het lijkt erop dat de geringe hoeveelheid beweging zorgt voor een toevoeging aan gewicht want de broeksband komt strakker te zitten.

Ik ben weer zo’n beetje aan het einde van mijn latijn en wens jullie tot ziens bij de volgende episode.