From Darwin All the Way Down to Port Augusta and Adelaide. Part 1.

We beginnen waar we na vorige keer gebleven waren. 

Donderdag 17 augustus.

Vandaag gaan we naar Pine Creek, ongeveer 200 km zuidelijk onder Howard Springs. Hier is dat maar een kort stukje, voornamelijk Stuart Highway en mooi om Riki enige rijervaring te laten opdoen. In een busje rijden, linkse bediening, met gelukkig een automaat en geen handgeschakelde versnellingsbak, met de richtingaanwijzers rechts, een heel andere cruise control, maar ook links (blijven) rijden en dat ook wanneer je ergens wegrijdt.

Maar we hebben er vooral voor gekozen om het maar zo kort te houden omdat we in Pine Creek vorige keer een hele mooie en rustige kampeergelegenheid gezien hadden bij het prachtige plaatselijke hotel waar we toch een keer willen overnachten. We waren vroeg in de middag daar dus de eersten voor een powered site en we konden vrij kiezen op het terrein achter het hotel.

Voor ons allebei een schaduwrijk plekje kunnen vinden, vlakbij de toiletten en douches. Ik moet er nog erg aan wennen om met krukken te lopen, dus zo kort mogelijk bij de toiletten een plekje gezocht en gevonden. Maar ook dat met krukken lopen gaat steeds een beetje beter.

In de middag lekker gezwommen in het bad achter het hotel. Hotel is niet de naam die er bij ons aan gegeven zou worden hoor. Het is een prachtig aangelegd gebouw met een luxe inrichting, een goed uitgeruste bar, een zaaltje voor het ontbijt van de hotelgasten, een lounge met ruime lederen zetels, een klein souvenirwinkeltje en een postkantoortje. Het hotelgedeelte bestaat uit op het terrein achter het hoofdgebouw geplaatste cabins in een erg groen gehouden omgeving met veel planten en bomen. Privé van elkaar gescheiden cabins, elk met een ruime woonkamer, een slaapgedeelte en een eigen toilet en douche. Allemaal op palen omdat ze in het regenseizoen toch wel eens met hun voeten in het water komen te staan.

En ’s-Avonds tegen het duister worden alweer een erg fijne verrassing. Op de stroomdraden die langs de weg en bijna boven onze caravan en camper hingen ging een hele groep van wel 25 tot 30 kleurrijke vogels zitten, zo groot als spreeuwen maar dan veel slanker en kleurrijker. Gefilmd en met de verrekijker bekeken en het bleken Hooded parkieten te zijn.

We wisten dat die in deze omgeving voorkwamen maar waren verrast door hun aanwezigheid zo dichtbij, met een zo groot aantal en helemaal niet schuw. En het mooiste van alles was dat we kennelijk pal tegen hun plekje voor de nachtrust stonden en ze zowat naast de camper in de palmbomen gingen rusten. Prachtige oudere mannen met hun zwarte kopje, blauwe nek, borst en buik en met goudgele vleugelveren, enkele vrouwtjes en veel jongen die nog op kleur moesten komen.

En toen we later die avond een drankje gingen drinken in het restaurant achter de benzinepomp, kwamen we vier Denen tegen met grote camera’s op statieven en grote verrekijkers. Zij waren speciaal naar deze steek gekomen voor de Hooded parkieten. Te voet in de omgeving waren ze op zoek gegaan en hadden er enkele kunnen bekijken en fotograferen. Ik heb ze toen maar niet verteld dat ze naast onze camper aan het slapen waren en we ze daar al eerder gezien en gefilmd hadden.

Vrijdag 17 augustus.

’s-Morgens in het hotel een verse kop koffie gedronken en op weg gegaan naar het zuiden richting Katherine.

In Katherine eerst bij de Fysio langs gegaan om door te geven wat we na zijn advies gedaan hadden. Hij was al vanuit Darwin op de hoogte gebracht en was er blij mee om te horen dat het nu al wat beter ging.

Daarna voor twee nachten geboekt op Shady Lane Holiday park omdat we op zaterdag nog de Katherine Gorge (ravijn) willen gaan bekijken. We willen dan een georganiseerde boottocht gaan maken over twee Gorges die vlak achter elkaar liggen. Bij navraag bleek dat op beide Gorges met afzonderlijke boten gevaren wordt en dat daar tussenin enkele honderden meters gelopen en geklommen moest worden. Jammer, maar dus (nog) niet voor mij. Riki en Rian gaan morgen samen op die trip en ik zie later de foto’s wel. En jullie mogelijk ook een paar.

Zaterdag 18 augustus.

Beide dames tegen 8.30 uur afgezet voor de boottocht en na twee uur daar ook weer opgehaald. Ze hebben het enorm naar de zin gehad en wisten ook allebei te melden dat het voor mij op krukken niet te doen was geweest dus een goede keuze om dit keer niet mee te gaan. Misschien over een jaar of vier dan maar. Ze hadden vanuit de boten en vanaf het water prachtige veelkleurige hoge wanden met allerlei bomen en struiken gezien in de ravijnen, een enkele zoetwaterkrokodil met zijn lange smalle bek en een hele mooie natuur. Hierna samen een bakske gedaan en genoten van hun reisverslag.

Zondag 19 augustus.

We gaan vandaag verder naar het zuiden, in de richting van Adelaide, voorlopig tot ongeveer halverwege bij Alice Springs. Vanuit Katherine hopen we terecht te komen bij Daly Waters om daar een overnachting te boeken. We waren daar al tegen 11 uur en besloten om door te rijden. Eerst tot New Castle Waters waar we vorige keer een Free Stay gedaan hadden. Maar toen we daar aankwamen was het al er aardig druk, was “ons” schaduwrijke plekje al bezet en er stond een erg straffe oostenwind zodat het er erg stoffig was. Meteen besloten om maar door te rijden naar een volgende plek en toen kwamen we al snel verder weg dan we eerst bedoeld hadden, namelijk bij Renner Springs road House. Volgens de teller hadden we toen 512 km afgelegd. Een heel stuk voor ons Riki. Maar zoals zij het zelf uitlegde. Deze afstand is makkelijker en rustiger rijden dan vanuit Etten-Leur naar Roermond.

En de weg naar het zuiden ziet er heel anders uit omdat je nu de hele tijd de zon in de rug hebt en daardoor veel meer groen ziet van de bomen en struiken langs de weg. Ook nu weer een heel gevarieerd landschap. Lange kale of half kale vlaktes afgewisseld met heuvelruggen van 80 tot  zo’n 100 meter hoog. Die liggen hier om de enkele honderden kilometers van Oost naar West door het land. Alsof hier in de oudheid ook een ijstijd geweest is waarbij de gletsjers hele stukken land hebben opgeduwd.

Renner Springs is een road House met een erg open kampeer terrein vlak tegen de Stuart Highway en het was er toch nog knap winderig. Maar het was al net na vieren dus daar gebleven en binnen in de caravan gegeten en een bakske gedaan. En vroeg onder de wol.

Maandag 20 augustus.

Een rustige nacht gehad en met onze normaal geworden routine tegen half negen weer op pad gegaan. Op naar de Devil’s Marbels. De knikkers van de duivel. Dat is bij een free stay waar een enorme hoeveelheid erg grote ronde of nagenoeg ronde keien bij en op elkaar liggen alsof ze gestapeld zijn. Maar het is niet gemaakt maar een natuurlijk gevormd landschapsicoon in dit deel van Australië.

De campsite bestond ook hier alleen maar uit zand zonder schaduw van bomen dus opnieuw besloten om maar een “stukje” verder te rijden.

Dat kwam er op neer dat we uiteindelijk in Ti Tree, ongeveer 480 km verder, terecht kwamen op een kampeerterrein waar ze volop met vernieuwing bezig zijn. Het ligt recht tegenover een Aboriginal nederzetting  en is volledig omheind met een twee meter hoog hekwerk met een automatische poort die je met een sensor moet openen.

Het is hier een feit van algemene bekendheid dat er binnen de Aboriginal gemeenschappen een strikte regel is en dat is dat er niet van elkaar gestolen wordt. En daar houden ze zich dan voor zover bekend ook aan. Maar in de wereld buiten hun eigen gemeenschap geldt dat niet. Mogelijk dat daarom voor de veiligheid overal bij dit soort parken hoge gesloten afrasteringen aanwezig zijn. Wij hebben op geen enkele plek ongewenst bezoek gehad.

Maar al met al heeft ons Riki hier wel een vuurdoop gehad. Bijna 1000 km gereden in twee dagen tijd. Zonder vermoeidheidsverschijnselen en gevaarlijke situaties. Ik moet nog gaan uitkijken anders mag ik straks in Nieuw Zeeland helemaal niet meer rijden omdat ze het leuk gaat vinden.

We bekijken hier iedere dag de weersvoorspellingen en voor komende nacht werd een temperatuurdaling voorspeld tot 2 graden. En dat is wel heel erg fris wanneer je overdag nog 24 graden hebt gehad.

Dinsdag 21 augustus.

Inderdaad een erg koude nacht gehad. Met koude voeten al vroeg wakker, snel ontbeten en verder gegaan.

Vanaf Ti Tree gaan we naar Alice Springs, het hart van de Australische woestijn. Een kleine 200 km te gaan. Toen we Alice Springs naderden veranderde het landschap van nagenoeg vlak in erg heuvelachtig met grote rotspartijen. Heel anders dan we verwacht hadden zo midden in Australië. Wij hadden een woestijnstadje verwacht midden in een grote kale vlakte. Het tegendeel bleek het geval. Het is een moderne stad met een groot centrum en ook hier een uitgebreid industrieterrein met bedrijven op allerlei vakgebieden.

In de middag bij de caravan zagen we naast de ekstertjes en duifjes plots een paar Port Lincoln parkieten. Prachtige grote vogels met hun zwarte kop, gele nekband, donkergroene borst en stuit en een prachtige gele buik. Ook hier weer enkele jongen die nog op kleur moeten komen en nu nog een licht gevlekte borstkleur hebben.

Morgen gaan we de stad verkennen maar ook dat horen jullie volgende keer weer. Maar voor het zover is eerst nog wat wetenswaardigheden die we hier gezien en opgedaan hebben.

Zonnepanelen.

Die liggen hier, niet zoals bij ons op de zuidzijde van de daken maar op het Noorden. De zon komt hier, net zoals bij ons op in het Oosten en gaat onder in het Westen maar draait niet over het zuiden maar over het Noorden. Even nadenken en dan besef je weer dat we hier onder de evenaar zitten en wij thuis erboven en dat wij ongeveer rond de evenaar om de zon draaien.

Gras.

Zoals al eerder genoemd is dat hier, ook op de weiden waar het als hooi geoogst wordt geel grijs tot blauwgeel van kleur maar erg voedzaam. Ook hier zie je enkele boerderijen met grote vlakke gedeelten waar ze hooien. En dat hooi gaat dan hiervandaan helemaal naar het zuiden waar ze op dit moment bijna geen voedsel hebben voor het vee.

Termieten heuvels.

Een aantal zijn onderweg door passanten aangekleed met T-shirts in allerlei kleuren en sommige hebben zelfs een hoed gekregen en zijn met behulp van een stok of grote plukken gras van een soort armen voorzien. Een koddige en kleurrijke onderbreking op de lange rechte stukken weg. En wanneer je dan ziet hoeveel termieten heuvels ook hier staan en hoeveel we er overal in Australië al gezien hebben, dan besef je dat hier 1000-den keren meer termieten leven dan er mensen op aarde zijn. Op slechts enkele vierkante km’s leven hier net zoveel termieten als er mensen op de wereld zijn.

Zwarte Kaketoes.

Toen we vanuit Katherine naar het zuiden aan het zakken waren kwamen we bijna nergens meer vogels of ander wildlife tegen. Maar net na Mataranka zagen we alleen maar zwarte Kaketoes in groepen van tientallen en daar tussendoor sporadisch een enkele rosé-kaketoe.

Tot de volgende keer voor episode 2.

Sorry maar de foto's komen bij een volgende gelegenheid.